KÜÇÜK DELİ BULUT

Yılın bu zamanı ne kadar da güzeldir benim memleketim. Londra’dan, Paris’ten, Roma’dan daha güzel. Güzel yurdumun güzel topraklarından bir parça. Ama, sadece bir toprak parçası değil o. Doğduğum fakat büyüyemediğim yurt.

Belki ekmek için, aş için, belki daha iyi bir gelecek için koptuğum yurt. Başı dumanlı dağlarını, yemyeşil ormanlarını, düzlüğünü, yokuşunu her bi tarafını ayrı özlediğim memleket.

Zamanı geri almak mümkün olsaydı eğer… oralarda büyüyüp serpilebilseydi şu deli ruhum.

İstanbul’u da severim ben aslında. Zaten bir garip şehirdir burası. Ya aşıksındır, ya düşman. Ya sevdalısındır yahut hasım. Ya vurulursun ya da gözden, gönülden silersin. Ortalarda olamazsın. Yorumsuz hiç kalamazsın. Öyle bir yosma şehirdir işte.

Yorar insanı. Gürültüsü, keşmekeşi hiç bitmez. İnsanları pek gülmez. Omuzları aşağıya büker biraz. Hafiften bir kamburdur İstanbul. Yine de İstanbul’dur işte. Uğruna savaşlar yapılan, şiirler, şarkılar yazılan güzel şehirdir.

Sabahlarda, bazen memleketimin kokusunu duyarım. Çam kozalağı olur bazen düşüverir önüme. Kimi de bir sıcak tebessüm ya da bir dost selamında bulurum güzel insanlarını.

Bulutunu, yağmurunu, o doyumsuz toprak kokusunu duyarım bazen. Bazen de leylakların sabah serinliğinde insanın içini acıtan kokusunu. Fındık toplayan anaların yürek burkan türküleri çınlar kimileyin kulaklarımda, kimi de evlatlarını gurbete yollarken yaktıkları ağıtlar.

Bazen bir ağaç gölgesinde doruklardan incir toplarım, bazen bir su kenarında çocukluğumun yanıçlı gölünde çimerim. Yanıçlar ısırmasın diye de iyice bi bakarım.

Tenha bir yolda giderken, böğürtlen toplarım kenarlardan, elimi ağzımı mora boyarım. Dağ çileklerinin minicik ama muhteşem görüntüsüyle büyülenirim.

O kalabalık caddelerde yürüyen hoş hatunların yüzünde, sarı yemenili kadınlarımı, pembe yazmalı kızlarımı görürüm. Pusetteki bebelere baktıkça, aynalı beşik sırtında, sabah ayazı tarlaya koşturan taze gelinleri hatırlarım.

Ne zaman bir esnaf kepenk açsa, o küçücük bakkal dükkanından aldığım şekerlerin tadı dilime dolanır. Ya da ne zaman bir büyük binanın önünden geçsem, dayım beni sırtındaki küfede taşır.

Anneannemin gözleme kokusudur kimi zaman, ya da dedemin ak sakalı. Kocaman gözlü, pembe yanaklı çocukların kahkahaları belki. Pınarın buz gibi suyu, selvi ağacının bulutları delen boyu. Taş, toprak, çimen, çiçek, bazen de şifon kanatlı bir kelebek.

İstanbul’da yaşarım ben memleketimi. Hasretim dinmez, katlanır. Ya da hasrete katlanılır. Hasret zor iştir, çeken bilir. Gurbet zor iştir.

İstanbul’da bulurum bazen memleketimi.İstanbul’da ararım memleketimi de ondan belki. Yüreğimden silmedim, silemedim de ondan. Belki hala göçemedim. İstanbullu olamadım, olmadım. Köklerimi söküp almadım oralardan. Kökleri o topraklarda sımsıkı, buralarda büyümeye çalışan bir fidan gibiyim. Ne kadar sularsan sula, hep bir yanı susuz, hep eksik bir yanı. Kökleri sıla toprağında, dalları gurbet göğüne uzanmaya çalışan, ama hep kısa kalan bir ağaç belki.

Ya da ben yüklü küçük bir bulutum gurbet semalarında. Gidip memleket toprağına yağmayı hayal eden…