ELBET BİR GÜN BULUŞACAĞIZ

Sevgili günlük,

Öncelikle, tüm arkadaşlarıma yürekten teşekkür ediyorum. Benimle ağlayıp, benimle güldükleri için. Beni düşünüp endişe ettikleri için. Yavruma dua ettikleri için. Kardeşime güzel dileklerde bulundukları için. Hep yanımda olduklarını bilmek ve onlara arkadaşım diyebilmek benim için o kadar güzel ki. Sizi çok çok seviyorum.

Görüşmeyeli çok zaman ve çok şeyler oldu. Nerden başlasam, nasıl anlatsam bilemiyorum. Sondan başa doğru gidelim mi ne dersin?

Pazar günü bildiğin gibi OKS var idi. Yavrular sınava girdi. Evden çıkmadan ve de tüm gün boyunca, deli Mini kişisinin kıskançlıklarıyla uğraştık. Banane ben de sınava giricem, diyerek bütün sabah ayağımıza dolanmasına, abisini beklerken, cep telefonuna el koymasına, bırakıp gidelim artık, o kendi gelsin deyip, huysuzlanmasına çok güldük.

Canım oğlusum Maxi Yavrusum, o güne kadar hiç heyecanlı değildi. Espriler, şakalar gırla gidiyordu Ne zaman ki, okulun kapısından girmek için, sıkı sıkı tuttuğum elini bırakıverdim. Ne zaman ki uzaklaşırken, gözümün içine baktı ve yüzü allak bullak oldu. İşte o zaman anladım onun heyecanını.

Onun gencecik yüreğindeki heyecan, geleceğiyle ilgili kaygılar, belki iyi bir liseye girme isteği ya da ailesinin onunla gurur duymasını sağlamakla alakalı olabilir.

Ya annesinin onu öylece bir başına gönderdikten sonra kopuşu, dakikalarca ağlaması neyin nesiydi? Bu sınavla ilgili zannedilebilir ama, öyle değil işte. Bu sınavda başarılı olmasını elbette isterim. Ama, olmazsa da dünyanın sonu değil. Mutlaka eğitim hayatı bir şekilde devam edecektir.

Bütün yavrular, öylesine temiz, öylesine çirkeften, çamurdan uzak, annelerinin kuzuları. Hep birlikte uzaklaşırlarken, kimi annesine, kimi babasına dönüp baktı melun mahsun. Sonra kapıdan girerken, son bir el salladılar geride kalanlara.

Hayat onları daha kaç kez anasının kucağından alıp, sınayacak. Ve bu sınavlarda, ne kadar hasar görecek, o tertemiz yürekleri. Yeterince güçlüler mi? Bilemiyorum. Ama, bildiğim bir şey varsa, bu zor maratonda, yavrularımıza destek olmak, arkalarında ve yanlarında olmak zorundayız.

Atlattık hayırlısıyla. İyi geçti diyor Bilemiyoruz. Öğreneceğiz hep beraber. Sınava giren bütün yavrucakların, gönüllerindeki gerçekleşsin diliyorum.

Bu, ilkti. İlk mürüvvet gibi bir şey işte. Ne bileyim, heyecanlanıyor insan ister istemez. Minik bebeğim büyümüş. Yarın ÖSS gelecek. Askerlik, düğün, çocuklar. Ne kadar çabuk büyüyor bunlar be. Analar da hep böyle bir yanları kırık, bir gözleri yaşlı ağlayıp duruyor. Umuyorum ki, yavrularımızın hep güzel günlerini görürüz. Gözyaşlarımız hep mutluluktan akar.

Perşembe günü, bizim canımız, çaycıların kraliçesi, Şesuye kişisi, ufak bir kaza geçirdi. Mutfakta çay yaparken, düşüp, ağzını burnunu dağıttı. Dudağı patladı ve altı dişi yerinden oynadı. Hemen hastaneye götürdük. Müdahalesi yapıldı. Şimdi iyice biraz daha. Evinde dinleniyor.

Şimdi, bu Şesuye’yi ameliyat odasına aldılar ya.. baktım bayağı uzun sürecek. Beş dakika bahçeye çıktım, hava almaya. Geriye döndüğümde ortalık birbirine girmişti. Güvenlik görevlileri, hastaları sakinleştirmeye çalışıyor, iki erkek doktor, bir bayan doktorun kollarına girmiş, ona susmasını söylüyor.. ki bu son derece okumuş ve son derece doktor olan bayan, hastalara, “şerefsizler” diye bağırmaktaydı… ben öylece şaşkın şaşkın ne olduğunu anlamaya çalışırken, epeyce yaşlı, ufak tefek bir hanımın, iki hemşirenin kolunda, titreyerek ağladığını gördüm. Sonra hanımı aşağı kata indirdiler. Tam bu esnada güleryüzlü bir hastane görevlisi hanım, çay servisi yapmaya başladı. Olayın aslını kendisinden öğrendim.

Meğerse bu doktor hanımefendi!!! Zavallı yaşlı kadıncağıza, muayene sırasında, tokadı patlatıvermiş. Nedenini, niçinini bilmiyoruz. Ama, bu doktor bozması kadına, yeterli cezanın verilebilmesi için, gerekli her türlü işlem yapıldı. Bakalım ne olacak. Gerçi kurt kurdu yemez. Olan yine vatandaşa olur ya.. neyse.

Önceki Pazar günü de, şu Red Bull uçak zımbırtısını seyretmeye gittiydik yavrularla. Hani stres atarız. Hem de böyle bir organizasyonu yakından takip etme imkanını yakalamış oluruz diye. Bu pilotlar aşmış, uçmuş, koparmış yani ne diyim başka. O uçaklara ne hareketler, ne manevralar yaptırıyorlar öyle.Takdir ettim pek bilakis kendilerini. Ama, ben fazla kalamadım. Kalsa idim, kesin birileriyle papaz olacaktım.

Şimdi, bu insancıklar, o sıcakta, gerçekten önemli bir organizasyon için toplaştıklarının bilincine varmış bir şekilde, denize sıfır , çekirdek çitlerken, ben de sıkışıverdim bir köşeye. Baktım çekirdeklerin kabukları denize fırlatılmakta. Hemen yanımdaki güççümen yavruyu uyardım. Oğlum atmasana kabukları niye atıyorsun, yazık kirleniyor deniz. Çocuk, hemen arkasında durup, çitledikleri çekirdeklerin kabuklarını denize yollayan anne babasına baktı. Onlar da hiç oralı olmadılar. E insanda utanma duygusu olmayınca böyle oluyor demek.

Koca kişisi tarafından çekiştirilmek suretiyle, başka bir bölgeye götürüldüğümde gördüğüm manzara daha da vahimdi. Mısır koçanları, boş su şişeleri, denizin üzerinde arz-ı endam etmekte, yenileri hazırlanıp, onların yanına gönderilmekte, hala da çekirdek çitlenmekteydi. Bir iki söylendim. Bayağı söylendim. Ama, kimsecikler üzerine alınmadı ne hikmetse. Sonra tekrar, süründürülerek, oradan da ayrılmak zorunda bırakıldım. Koca kişisi, pek sevmez kavgayı gürültüyü. Ben de sevmem tabi. Lakin, hak edene de vermek lazım değil mi?

Neyse fazla uzattım günlükçüm. Benim yoğunluklar devam etmekte. İşleri toparlayıp devredene kadar, biraz zorluk görünüyor bu İncegül kişisine. Şimdi bir de fuar hazırlıkları var. Bana eccük daha müsaade.

Yine görüşürüz ara ara günlük. Özledim ben seni ve arkadaşlarımı.

Not:Cumartesi günü Tüyap fuar alanındayım. BeautyEurasia Fuarı. Yolunuz düşerse, Leydi İncegül’e uğrayın Bilmem anlatabildim mi?