TIN TIN TINILAYAN HANIM

Merhaba günlük. Nasılsın iyi misin. Sen de benden sual edecek olursan… ki hiç etmiyon ya, biz yüzsüzlüğümüzden anlatıyoz işte.

Yok ya sana sinirlenmedim günlükçüm. Sen de pek bi alıngan oldun he. Son günlerde pek keyfim yok farkındasındır sen de. Sıcak bir yandan, işler öbür yandan, hayat diğer taraftan sıkıştırmakta. Kapıya vurduğum, ayak baş parmağım, felaket acımakta. Merdivenden düşmek suretiyle dışarıya pörtleyen bel kemiğim ne oturmama, ne yatmama izin vermemekte.

E ben de insanım değil mi? Ara ara şanzımanı, freni dağıttığım olur. Hele ki aptal insanlarla uğraşmak, üstelik bu aptal insanların, kendilerini çok zeki sanıp ukalalık yapmasına katlanmak, bünyede nasıl sinir yapar hiç fikrin var mı? Su kaynattım suuuu…

Ben de isterim, laylaylom, şıkır cıvıl. Özcan, Seda’yı mıncıkladı mı? Ya da Hülya’nın selülitleri, Gülben’inkileri döver mi? kıvamında bir yazı döşenmeyi ama, malum, şartlar ne elveriyorsa odur. Ne memleketimin ne de benim gündemim bu kadar güllük gülistanlık değil şu sıra. Mahkemede bulunan yeminle dayak günlük. Ben ne edeyim.

Günlükçüm, ben bu gün Sevgili Renklerciğimin sobesine cevap yazayım dedim. Ama yazının başı farklı oldu. İdare ediver gayri. (Gayri deyince, aklıma düştü, acaba Gayriyecim esaretten kurtuldu mu? Çiçekli Bahçem’in goncaları açtı mı? Gazel Vaktim geri gelecek mi? Tatile çıkan dostlar tez zamanda dönerler mi? Ben ne zaman yazı içinde link vermeyi başarabilirim?)

Renklercim, hayatımın tınılarını sormuş. Teşekkür ediyorum. Çok geç oldu, beni affetsin. Aha da aşağıdadır. Okumak isteyen buyursun.

İlk hatırladığım annemin söylediği ninniler. Kardeşlerimi uyuturken, tatlı tatlı söylerdi. Ben de tatlı tatlı dinlerdim. Muhtemelen, bana da aynı ninnileri okumuştur. E yıllar sonra ben de yavruları, moderen düzenlemelerle ve bir iki küçük değişiklikle, yine aynı ninnilerle uyutmadım mı? Bir çeşit Cover yaptık yani.

Sonra rahmetli anneanneciğimin, tarlada söylediği türküler. Ne kadar içten, yanık yanık çığırırdı. Dağlara doğru yolladığı türküler, yankılanır, altın sarısı buğday tarlasında, çın çın çınlardı.

Küçük bir çocukken, sokaklarda söylediğimiz Honki Ponki Torino vardı ki, galiba yeniden söylüyor birileri. Hiç unutamam, bizim çete, hep bir ağızdan bağıra çağıra söylerdik te, komşu teyzeden zılgıtı yerdik. Sonra da tabana kuvvet kaçardık.

Sonrasında ilk gençlik. Kavak yelleri. Umursamaz, dertsiz, tasasız. . Ömrün en güzel, en delikanlı çağı. Duran Duran. The Wild Boys.

Daha da sonra, büyümüş ya da büyüdüğünü sanan bir gençlik. Asi, çatışmacı, baş kaldıran. Karlı Kayın Ormanında gece yürüyüşleri. Yedi Tepeli Şehri bırakıp, ilk kaçış.

İlk işe başladığım yıllar. Sezenimin Gülümse dediği yıllar. Birçoğumuzda kedi alma isteği uyandıran, o güzelim şarkı. Durulma, durgunlaşma, olgunlaşma günlerinin şarkısı. Şehre filmler de gelir. Uslu uslu seyredilir.

Sonra, ilk aşk ve tabii ki son aşk. Samanyolu’nda birlikte yapılan ilk dans. Yıldızlarda ilk yürüyüş ve sonuna kadar birlikte yürümek için verilen söz.

Ve hayatımda duyduğum en güzel, en anlamlı nameler. Bir bebeğin ağlama sesi. Dünya yüzünde, beni en çok karıştıran, ağlatan, güldüren o en tatlı müzik.

Yine Sezen ve ömrümün en zor dönemi belki. Sarı Odalar’da kalmışım bir başıma. Kalabalıklar içinde, yapayalnız bir kadın.

Yine zor zamanlarımın şarkılarından ve yine Sezenimden. Yas. Ötme bülbül ötme, can ayazda kışta. Sen gülü terk etme, şarkılar şiirler yasta.

Ve.. vazgeçilmezlerim, vazgeçtiklerim, gittiklerim, gidemediklerim. Yaşanmışlıklar üzerine nefis bir şarkı. Gidemem.. Gidemem.. Gidemem. Bazen daha fazladır herşey. Acının insana kattığı değer. Nasıl sözler bunlar ya. Bu şarkıyı çok seviyorum çok.

İşte böyle. Çok fazla müzik dinlemem zaten. Bende yer edenler bunlar. Şimdi sıra sizde, Periciğim, Annelogcuğum ve Cadıcığım.