ANASININ KUZU SÜRÜSÜ

Sevgili günlük,

Anne olmak, çocuk doğurmak mıdır? Hani hep tartışılır ya. Doğuran mı, bakan mı, büyüten mi diye. Yüreğinde annelik duygusu olmayan, doğursa ne olur ki? Anne mi olur?

O zaman, minicik bebesini, buz gibi kış gecesinde, sokağa bırakan, anne midir? Sebebi her ne olursa olsun, bunu yapabilen kadın, her şeyden önce insan mıdır? Ya da yavrusunu başkaları büyütürken, kendisi evinde huzurla yayılan biri, anneliği hak ediyor mu? Daha da önemlisi, evladının aç olduğunu bilen bir anne, keyifle öğün yiyebilir mi? Hal böyleyse, o da anneyim diye iddia edebilir mi? Eder ya neyse.

Bu gün sana bir kadından söz etmek istiyorum günlükçüm. Tuttuğunu koparan, asıldığını yerle bir eden, sağlam, güçlü, becerikli, elinden bir uçanla, bir kaçan kurtulur, derler ya, öyle. Yaşı küçük, yüreği büyük bir kadın. Sen de tanırsın kendisini. Benim sonradan olma kız kardeşim.

Henüz bir çocuğu yok. Toplumun kabul ettiği anlamda bir anne değil yani. Ama, bana sorsan, bir çoklarından daha annedir. Çocuklarımızın en güzel ve en kötü günlerinde, hep en önde olandır o. Çocuklarla ilgili alengirli ne kadar iş varsa, hepsinde yardım istenen kadın.

O bir anne değil ama, çocuklar karne aldığında, ilk o meraklanır. O bir anne değil ama, derslerine çalış diye, en fazla o uyarır. O bir anne değil ama, OKS açıklandığında, ne yapmış bizim Camış diye, ilk o arayıp sorar. O bir anne değil ama, ameliyat olan yavrumun başucunda olan, anne şefkatiyle saçlarını okşayan, üşümüş diye üzerini örten de odur.

Çocuğunla ilgili sıkıştığında, güvendiğin tüm dağlara kar yağdığında, önce beyaz diyenler, sonra siyah dediğinde, seni alır bu hatun, çıkarır o zor durumdan. ( Unutacağımı sanıyorsan, çok yanılıyorsun. Öldüğüm gün aklımdan çıkar belki. )

He cadıdır. Car car konuşur. Asarım keserim, yıkarım dökerim diye atar tutar. Ama aslında öyle bir pamuk kalbi vardır ki. Aslında öyle kırılgan ve naiftir ki. Güzel, yeşil gözleri, bir anne gibi, her an ağlamaya hazırdır. Öyle de duygusaldır bu cadı.

İşte onun yüreği ana yüreğidir. Kendi belki bilmez, fark edemez. Analık böyle bir şeydir. Anlayabilemez. Ama, onun yüreği anadır. Elbet bir gün kendi bebelerine de analık yapacak. Ben eminim ki, çok güzel bir anne olacak.

İyi güzel hoş ta, bunlar, karı koca biraz asortikler. Yavruların, yeme saatiydi, alt açma saatiydi, yellenme saatiydi, hepsini planlarlar kanımca. Yavru, pisliğinin içinde kokar da, “haayıııır, daha saati diil” şekli yapıp, pişik ederler tosunumun totişini.

He bir de sevgi verme saati olur diye düşünüyorum. Mesela, ben gitmişim, yeğenimi sevecem. Bu ikisi konuşuyor: “ Abla, daha üç dakika, yirmi iki saniye var. Ecük bekleyiver pliiz” Saat geldi, seviyoruz yavruyu. “ Ay ablacım, başını sekiz kereden fazla okşamazsan sevinirim. Heh şimdi iki tam bir yarım şaplak atıver poposuna.”

Hayır, bunlara kalsa, beşiz yapacaklar zaten. Zavallı yavrucakları, kendi icatları olan yemleme makinesiyle besleyip, seri alt değiştirme sistemini uygulayacaklar. Nasıl oluyor dersen, kocası bir yandan bebeleri masaya atacak, bu hatun da, seri bir şekilde temizleyip yan tarafa bırakacak.

Emzirme olayını da kurayla halledeceklermiş. Kurada çıkan şanslı bebe!!! anne sütü alacak, diğerlerine Milupa Aptamil. Mamanın markası bile belli. Gece ağladıklarında, ikisi birden kalkıp, ağlayan bebelerle ilgileneceklermiş. Beşi birden ağlarsa ne yapacaklar bilemiyoruz. Onun için de kura çekerler herhalde.

Şimdi bunların beşizi olursa, ikisine kendileri bakar. Birini N. Sultan alır. Birini E. Sultan alır. Kız olanı da ben alırım. Böylece bakım işini organize etmiş oluruz. Büyüyünce de toplarlar civcivlerini etraflarına. Ne edicen. Yoksa telef edecekler yavrucakları.

Günlükçüm ben bu Gmemuzin kişisini çok seviyorum. Kocası olacak Bigbrother’ı da çok seviyorum. Onların bebeğini veya bebelerini de çok ama çok seveceğimi biliyorum. Tabii sevme saatinde.

Hadi bay bay canım.