FITIK GİTTİ KAVGA BİTTİ

Sevgili arkadaşım Perilim ve canım kızlarım, tatlı karaböcüklerim Zeynep ile İpek, size güzel jestiniz için, desteğiniz ve varlığınız için, çok çok teşekkür ederim. Sevgiyle öpüyorum canlarım.

Kuğucum, Aslıcım, Civcivcim, Figencim, Ösnurcum, Andycim, Koyubeyazcım, Ferhancım, Gamzelicim, Yağmurumcum, Renklercim, Lolalolacım, Denizanasıcım, Hacercim, Nenonicim, Baldan Tatlıcım, Elçincim, Oceancım, Kumraladacım, Limoncum, Nescim, Sanemcim, Mücevher kutucum, Gülercim, Elifcim.. hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Dualarınızla iyi dileklerinizle bana ve Mini’ye verdiğiniz destek, inanın o kadar işe yaradı ki. Sizi seviyorum. İyi ki varsınız arkadaşlarım.

Ameliyat olacağını duyalı beri, pek bir nazlı olmuştu bizimki. Canı bir şey mi istedi ki? Şeklinde gelen soruyu, maalesef duyduğundan, canı olur olmaz her şeyi istedi bu süreçte. Özellikle yasak olanları.

Anne canım çok cips çekti. Biliyorum zararlı ama, yemezsem fıtığım şişer sonra.

Anne bu akşam yemek yemiycem. Canım hamur çekti. Ondan yapsana bana. Malum fıtığım var benim. (Hamur dediği, bizim memlekette bidahne denilen, bazı yerlerde akıtma olarak bilinen ve bazen kahvaltıda yaptığım bir çeşit yiyecek. Aslında, peynir yediremediğim için, içine peynir rendeliyorum da, o hala peynir yemediğini sanıyor. Uyanık ya.. )

Anne bu gün burnuma ne koktu biliyon mu? (Mangal filan yaptılar herhal, diye düşündüm tabii.) Yok anne, hani böyle yılanlı şekerler var ya. Ondan koktu. ( Yok artık.)

Anne sen şimdi beni böyle ağlatıyon ya. İstediğimi almıyon ya. Fıtığım şişsin iyice de öliim diye yapıyon dimi? ( Allah korusun. Su katılmamış deli.) Ama benim canım çok çekti. (Ne çekmiş, bunun canı, biliyor musun?) Anne mermili tabanca al bana yaaaa… (Aslında senin canın dayak çekmiş te, atacak adam yok.)

Neyse işte, beklenen gün geldi çattı. Doktorla randevumuz için hastanenin yolunu tuttuğumuzda, hepimizde ayrı heyecan. Bizimki, “inşallah bi dahaki seneye ameliyat günü verirler” şeklinde dualar etti. Sabahki kan alım seansında, yine ufak çaplı bir kriz yarattı. Doktorumuz kan sonuçlarının mükemmel olduğunu söylediğinde, “zaten benim kanım çok güzel olduğu için alıyorlar durmadan” diye hava bastı. Aynı gün ameliyata gireceğini öğrendiğinde, “banane ben eve gidicem” diye huysuzlandı. Ben yatış işlemini yaptırırken, birkaç firar girişiminde bulundu.

Altı saattir hiçbirşey yemediği için de biraz sinirliydi. “birazcık su verin bari, ne kadar gaddarsınız” diye duygu sömürüsü yaptı. Ben abisine, “ kuzum bir şeyler ye, aç kalma” dedim diye kıskançlık krizine girdi. “Ona kuzum ye diyosun, beni aç bırakıyosun” diye trip yaptı.

Sonunda odamıza girdik. Ameliyat önlüğünü giydiğinde, yüzü allak bullak olmuştu. Çizgi film seyretti biraz. Yatağı aşağı yukarı oynattı. Stresini atması için, bin tane dil döktük. Biraz rahatlamış görünüyordu ki, doktorumuz geldi. Bizimki “hemen ameliyat etmiyceksiniz dimi 1 “ diye sordu. Daha sonra, anestezi doktoru kapıdan girdi. “hemen ameliyat etmiyceksiniz dimi 2” dedi. O gitti, hastabakıcı geldi, “hemen ameliyat etmiyceksiniz dimi 3” dedi. Sonunda beklenen an geldi, benim yavrumu ameliyathaneye götürmek için gelen iki görevli, odamıza geldi. Onlara da soruldu “hemen ameliyat etmiyceksiniz dimi 4”…

“Gel sana hastanemizin çocuk parkını ve havuzunu gösterelim” şeklinde, pinokyovari bir cümleyle, yavru odadan çıkarılıp, konvoy halinde ameliyathanenin kapısına gidildi. Konvoyda, N.Sultan, Bigbrother, Gmemuzin ve İncegül kişileriyle, Mini kişisinin daha sonra nefretle anacağı, iki görevli bulunuyordu.

Okumayı öğrenmiş, bilmiş bir velet olmasından mütevellit, hemen uyandı bizimki. “Ameliyathane burası yaaa. Hani havuza gidiyoduk” diye feryada başladı. Zorla kapıdan aldılar bunu içeriye. “ Durun zorlamayın beni, şimdi ben kendi isteğimle giricem içeriye” diye, cesurca direndi önce. Kapılar kapanmadan, anneyle gözgöze gelindi. Kapalı kapı arkasından, “Nooolur, bi kerecik annemi göreyim. İzin verin, annemi görmek istiyorum” diye ağlaması, o ana kadar dimdik duran annenin yıkılma anıydı.

Geçmek bilmeyen, ömrümün en uzun bir saatini yaşadıktan sonra, sedyeyle odaya getirildi Miniğim. Yarı baygın, gözler kapalı. Hemen abisini sordu. Ne seninle, ne sensiz, durumu yani. Narkozun etkisiyle saçmalayacağı, hatta söylediklerinin hiçbirini daha sonra hatırlamayacağı varsayımlarını, toptan çöpe yolladı. Gayet güzel anlattı. Doktorların Galatasaraylı olduğunu, kendisine, sen Fenerli olduğun için böyle titriyorsun dediğini, elinin üstündeki sarı lacivert kelebekten, bayıltma suyu!! verdiklerini, sonrasında uyuduğunu ve hiç acı hissetmediğini uzun uzun anlattı.

Birkaç saat içinde hastaneden ayrıldık. Çıkışta, herkesler bize gülümsüyordu. En küçük ve sanırım en vukuatlı hasta olduğundan, bayağı tanındı. Doktor, hemşire ve hastane personelinin ona ismiyle hitap etmesinden dolayı çok şaşırdı. “Anne, bu hastanede herkes benim ismimi biliyor he” diye şımardı. Sonunda, adını altın harflerle yazdırıp, mekanı terk etti.

Velhasılı kelam, gayet başarılı bir ameliyat geçirdik. Şu anda durumu iyi. Evde dinleniyor. Sabah bana “ameliyatlı bir çocuğa bu yapılır mı?” diye bozuk attı. İşe gitmek zorunda olduğum için bana kızgın. Ama, yapabilecek bir şey yok. Önce Rabbime, sonra N.Sultan’a emanet kendisi.

Tekrar tekrar teşekkür ediyor ve hepinizi öpüyorum.

• Bu da yeni bir not: Gmemuzin kişisi, resmi bir halletsin, yayınlıyacağım hayırlısıyla. Mini ve anası hastanede.