DÜNYA YOK OLSUN, YETER Kİ HALILARIM TEMİZ OLSUN

Kalender meşrep kadınım ben günlük. Öyle büyük büyük isteklerim olmadı hayattan. Minicik mutluluklarla yetinmeyi bildim hep. Bazen minik yavrumun bana aldığı bir tokayla bulutlara uçtum. Bazen bir tek gülle yeniden aşık oldum. Öyle pahalı şeylere hiç meyletmedim ömrümde. Lükse, ihtişama hiç tamah etmedim. Çocukken bile, o çok pahalı istemem, diyebilen bir yavruydum. Hala da öyleyim.

İhtiyacım yoksa, bir ayakkabıya servet ödemem. Cep telefonunun sadece konuşturma özelliği olanı yeter bana. Sırf marka diye, kıyafete çuvalla para vermem. Parfümümün hoş kokması yeterlidir, çok pahalı olması gerekmez. Cimri miyim? Asla. Herkes böyle mi yapsın? O beni bağlamaz. Sadece, ben böyleyim.

Yurdumda bu kadar çok aç çocuk varken, analar bir kuru ekmekle yavrularını beslemeye çalışırken, hovardalık yapmaya hakkım olmadığını düşünüyorum. Ben, her ne kadar, bazı sonradan görmelerin, sırf evleniyorlar diye, havai fişeklerle milyarları havalara saçtığı, dünkü baldırı çıplakların, bu gün, bir gecede, beş memur maaşını harcadığı, bazı sanatçı müsveddelerinin sirtaki adı altında, milli servetimizi paramparça ettiği bir ülkede yaşıyorsam da, aynı zamanda, benim ülkemde, çürük marul toplayabilmek için canından olan kanatsız melekler var.

Paramızı hovardaca harcama hakkına sahip miyiz? Tamam, biz kazanıyoruz. Tamam, göbeğimiz çatlıyor. Elbette harcayacağız. Lakin, bir yerlerde, birileri sıkıntı çekiyor. Bir yerlerde, birileri aç uyuyorsa, nasıl duyarsız kalabiliriz. Yavrular, alsan da olur, almasan daha iyi olur, bir şey istediklerinde, iki kere düşünüyorum. Hakikaten, bazı çocuklar, süt içemezken, ben onu alsam, yüreğim acımaz mı?

Biz zaten, hiç bitmeyecekmiş gibi, harcadığımız, umarsızca yok ettiğimiz doğal kaynaklarımızın, tükenme tehlikesiyle karşı karşıya kaldığımızda bile, uyanamadık diyorsun değil mi günlük? Bas bas bağıranlara, anlatmaya çalışanlara inat. Hala musluklarımızdan su akıyor ya, hep akacak sanıyoruz. Hala etrafımızda ağaçlar var ya, ormanların yok olduğunun farkında değiliz. Yurdumun dört bir yanında ormanlar yandı. Ciğerlerimiz yandı.

Üstelik, har vurup harman savurduğumuz bu kaynaklar, bizim değil. Sonsuz zannettiğimiz her şeyin bir sonu var elbet. Ve bu sona doğru hızla yaklaşıyoruz gibi.

Benim Mini Efendi’ye geçen gün, “oğlum, paranı böyle savrukça harcama, birazını kumbarana at” dediğimde, bana ne cevap verdi biliyor musun? “Anne, olsun, nasılsa benim para kaynağım çok. Biterse yine alırım.” Ona anlattım. Anladı. Daha Yedi yaşında. Ama, anladı. Ayrıca, suyumuzu, elektriğimizi tasarruflu kullanmamız gerektiğini, sokaklara çöp atmanın, kötü bir şey olduğunu anlattım. Doğayı korumak, elimizdekileri dikkatli kullanmak konusunda, sohbet ettik. Anladı. Hem de daha Yedi yaşında.

Bunları niye yazdım ki ben şimdi? Kendimi rahatlatmak, içimi dökmek istedim belki. Hala foşur foşur halı yıkayanlar, elektriği boşa harcayanlar, mangal keyfi yaparken, söndürmeye erindiği ateşle, ormanı yakanlar var. Cep telefonları, resmen oyuncak olmuş vaziyette. Üstelik, kiminde iki üç tane bulunmakta. Sokaklara çöp dağları yaratanlar, hatta tükürenler var. He bu arada bunların hiçbiri yedi yaşında değil günlükçüm.

Haydi öptüm seni.

Minik bir not: Mini kişisi gayet iyi. Haftasonu, zavallı anne canından nasıl bezdirilir, bir daha tatil yapmamaya nasıl ikna edilir, konulu bir çalışma içindeydi. Görüntü şöyle: Sokağa çıkıcam, parka gidicem, dondurma isterem, kusana kadar çikolata ve cips yiycem, banane yatmıycam, öldürecek misiniz beni, siz beni hiç sevmiyonuz gibi daha sayamayacağım bir ton cümle sarfiyatı ile sokak ve park harici tüm istekleri karşılanmış bir velet ve sırtına kırk kırbaç yemiş beygir gibi koşturup duran bir kadın. Allah ananeye sabır versin. Tabii bu durum sadece iyileşene kadar. Sonra görüşürüz seninle Mini Efendi.