HAYAT DESTAN OLSA

Günlükçüm, dün sabah postacı gelip evrakları kutuya bırakırken, çok hislendim ben ya.

Postacılar artık mektup getirmez oldu. Mektuptan vazgeçtim, bir kartpostal olsa. Bayramlarda bayramım olsa.

Postacılar, kredi kartı extreleri, trafik cezaları ve faturalar getiriyor artık. Postacı geliyor, selam bile vermiyor. Herkes ona bakıp, merak ta etmiyor. Başına gelecekleri biliyor. Postacının getirdiklerini kimse sevmiyor. Eskiden yollarını gözlediğimiz postacıları da, artık kimsecikler beklemiyor.

Mahalle bekçileri vardı eskilerde. Düdüklerini öttürür, gecelerimizin güvencesi olurlardı. Ne kadar karizmatik yürürlerdi. Gururla. Korkmayın, endişe etmeyin. Ben varım. Ben sizi korurum der gibi. Şimdi ne yapıyorlar acaba.

Bakkallarımız vardı bizim. Onlar teker teker kapattılar o minicik sevgi dolu dükkanlarını. Koca koca marketler aldı yerlerini. Hipermarketin onlarca çeşidine rağmen, tek çeşit peyniri vardı onların. Ama, o bir kalıp peynirin yanında, tatlı bir gülümseme ve sıcak ekmek eşliğinde, sıcacık bir sohbetti bakkalımızın farkı. Raftan alıp sepete attığımız bir dünya ithal zımbırtı, bakkal amcanın sevgiyle uzattığı gofretin yerini tutabilir mi bilmiyorum.

Hani saçlarının bembeyazlığına inat, rengarenk şeker macun satan Şeker Amcalar neredeler? Etrafına toplaşan yavruların her biriyle ayrı ayrı konuşup, yanaklarını, saçlarını okşayan, o güler yüzlü ihtiyar adamlar. Onlar da bir bir kaybolup gittiler.

Yoğurtçuların çıngırak seslerini duymayalı ne kadar oldu hatırlamıyorum. Akşam sofralarımıza katık etmeyeli o tazecik yoğurttan, kaç akşam geçip gitti ömrümden.

Ya hallaççılar? Yatağımızı yorganımızı dökerdik önlerine. O yünlerin arasında yuvarlanırdık çocuk aklımızla. Sonra, anneler sinirleniverirdi de, bak şimdi sopasıyla dövecek sizi amca, diye tehdit ederdi. Ama, onlar hep gülümserdi.

Sakalar vardı bir de. Bugünkü sucuların, fi tarihi versiyonu. Onların kamyonetleri, minibüsleri yoktu. Onun yerine, kocaman, güzel gözlü merkepleri, ya da ahı gitmiş vahı kalmış beygirleriyle dolaşır, hayvanın iki yanına asılı, tahta kasalardan su dağıtırlardı.

Destancıları unuttum mu sandın? Yanık yanık okuyarak geçerlerdi sokağımızdan. Ellerindeki basılı destanları satarlardı.

Hatta bir gün hiç unutmam, bu destancı gelmiş, herkesler almış eline, okuyor.

Şimdi ben, çocukken, tam bir okuma manyağı olduğumdan, yerde kağıt bulsam okurdum. Bunu alamadım ya, çok içerledim. Anneme sordum: “Nereden almış bunlar, bu şiir kitabını” diye. “Banane, ben de alıcam, para verir misin” şeklinde de tutturdum.

Gözümün bebeği, şakacı kişilik N.Sultan da: “Aman kızım nerden olacak, bakkaldan almışlar. Destan bu. İbret Destanı.” diye aydınlattı sağolsun biricik kızını. Bir de Elli kuruşluk verdi elime.

Ben koştura koştura bakkal amcaya gittim. “Bana bir tane destan verir misin” dedim kibarca. O da bana: “Ne destanı kızım, evladım?” diye sordu şaşkın bir ifadeyle. Ben de: “Ne destanı olacak amca ya, İbret Destanı” deyiverdim bütün salaklığımla.

Bakkal amcanın yüzüme öyle bir bakışı vardı ki, hala gözümün önünden gitmez. Yaklaşık otuz sene evvelinden bahsediyorum. Zeki!!! bir yavru olduğum için, o bakıştan sonra uyandım tabii ben.

Neyse işte günlükçüm, benim Maxi yavrusun, meslek seçimi arefesinde olduğu şu günlerde, eskileri birazcık yad etmiş olduk. Acaba benim yavru da, destancı mı olsa? Doktor olmaya niyeti yok nasıl olsa. Ben alırım buna toptan destanları, sokaklarda bağırır artıkın.. Destancı geldi hanımlar beyler. İbret Destaanııı!!!

Haydi günlükçüm, güzel hafta sonların olsun...