UÇUN KUŞLAR UÇUN

Akşam evine girdiğinde kimse boynuna atlamıyorsa o eve girmenin anlamı yok.

“Banane ben bunu yemiycem” demiyorsa kimse, vitaminli çorbalar yapmanın anlamı yok.

Dağıttıkları için kızamıyorsan, evi derleyip toplamanın da anlamı yok.

“Gürültü yapmayın, azıcık kafa dinleyelim” diyemiyorsan, sessizliğin anlamı yok.

“O kitabı bırak ta bana masal oku yaa” diye sitem edenin yoksa, sakin sakin okumanın anlamı yok.

Peşinde dolanıp, “benimle ilgilenseneee” diyen olmuyorsa, kendine vakit ayırabilmenin anlamı yok.

Spor programı seyretmek için tutturmuyorsa kimse, istediğin programı seyredebilmenin de anlamı yok.

Siz olmadan hiçbir şeyin anlamı yok. Hayatımın bile. Fikrimin ince gülleri, gönlümün şen bülbülleri, sizin ötüşleriniz olmadan bu ev yuva olamıyor. Sizin cıvıldaşmalarınız, didişmeleriniz, o tatlı gülüşleriniz olmadan bu ev neşelenemiyor.

Işığım söndü sanki . Hani karanlıkta kalırsın da ne yapacağını bilemezsin ya gece bir vakit. Korksam mı, üzülsem mi, şaşırsam mı bilemezsin. Ne tarafa gideceğini şaşar da öylece duvarlara çarpa çarpa ilerler, bir mum ararsın. Elin ayağın kesilir de tutunacak bir yer ararsın.

Sofraya yine dört çatal getirmişim bu akşam. İkisini geri götürdüm içim acıyarak. Lokmalar dizildi bir bir boğazıma. Gece kalkıp odanıza geldim. Üzeriniz açılmış mı. Yine küçücük yatağa tıkıştırmış mısınız kendinizi. Hanginizin ayağı, hanginizin kafasında, hanginiz amuda kalkmış uyuyor diye bakmaya.

Yatak böyle düzgünce duruyor. O çarşaf toplaşmamış bohça gibi. Pike, yastık yerlerde değil. O zaman yatağı düzeltmenin ne anlamı var. “Toplıycam ben şimdi” diye kandırılmadan, söylene söylene, “ ah pasaklılar sizi” diye diye yapamıyorsan, yatağın üzerinde para zıplatmanın ne anlamı var? O yatak boş ise, düzgün olmasının ne anlamı var?

Şimdi sizin odanızda, kimsecikler “ çabuk anne yaaaa” demeden. bu yazıyı yazıyorum. Ama, siz taciz etmeden rahatça yazı yazmanın da hiç tadı yok.

Belki üniversite okuyacaksınız uzaklarda. Vatan görevi yapacaksınız ya da, tıpkı diğer aslanların yaptığı gibi. Kim bilir gurbet ellere gideceksiniz, bir çoğunun gittiği gibi. Gün gelecek kendi yuvanızı kuracaksınız mutlulukla.

Yavru kuşlarım yuvadan uçacak bir gün. Kanatları iyice güçlenecek. Masmavi göklerde süzülürken benim canlarım... bulutların arasında gözden kaybolurken ciğerparelerim… ben gururla bakacağım arkalarından. İşte onlara uçmayı ben öğrettim diyeceğim. Bakın ne de güzel uçuyorlar. Nasıl mutlu kanat çırpıyorlar. Özgürce. Ve onlara özgür olabilmeyi de ben öğrettim.

Gözü yaşlı, kanadı kırık, boynu bükük bir ana kuş olurum belki siz gidince. Ama, yine de ardınızdan sevgiyle el sallarım o vakit geldiğinde. Uzaklara da uçsanız gözüm, gönlüm üzerinizde olur her daim. Ve ne zaman uğramak isterseniz yuvada sizi bekliyor olurum umutla.

Gün bu gündür. Olabildiğince kanatlarımın altında olun şimdilik. O gün gelene kadar hiç ayrılmayın yanımdan, yamacımdan. Benim küçük sevgililerim.