TEKNOLOJİK AŞK MESAJI SORUNSALI

Oldukça yoğun günler geçiriyorum Canım Günlüküm. Farkındayım, ihmal ettim seni bu arada. Hakikaten zamanla yarışıyorum diyebilirim. Lakin öyle şeyler de oluyor ki, yazamadığım için kaynayıp gidiyor. İşte bu çok fena.

Hayatımda teknolojiyi sevemedim ben Günlük. Beni tanıyan herkes te bilir bunu.

Hani her ne kadar nimetlerinden faydalanıyorsak ta yine de hep soğuk ve uzak gelmiştir bu teknoloji bana. Beni bırak Taş Devri’ne, bırak bırak çekinme. Cilalı olur, yontma olur hiç fark etmez, mutlu mesut yaşarım inan ki.

Mağaramda oturup kocamın avdan dönüşünü beklerim, o gelene kadar taşları yontup cilalarım, yavruların bir gün olup tekerleği icat edeceklerini hayal ederim, sonra akşam olup koca kişisinin avladığı bizonu pişiririm. ( E ateş te keşfedilmiş olsun. Valla etin az pişmişine bile tahammülüm yoktur. Çiğ de yiyemiycem şimdi.) Yemekten sonra saçlarım koca kişisinin ellerine dolanmış vaziyette romantik gezintiler yapmak ta hoş olurdu. Dinazorlara ekmek filan atardık birlikte.

Aslında hep özlüyorum o eski günleri. Teknoloji denilen iki başlı canavarın bizi birbirimize yabancılaştırmadığı günleri. Birbirimize soğuk ve tek tip bayram mesajları yazmak yerine, özene bezene seçip gönderdiğimiz kartpostallar attığımız günleri. Televizyon karşısında transa geçip hayali insanların hayatlarıyla ilgilenmek yerine, birbirimize hal hatır sorduğumuz günleri. MSN, Çat Çut, ıvır zıvır yokken, hasret dolu, ucu yanık mektuplar yazdığımız günleri. Köye gittiğimde düvene binmeyi, idare lambasıyla aydınlanmayı, lüküsün lüküs olduğu günleri bile özlüyorum be.

Hele ki şu herkesin elinde, cebinde, kulağında ve de bilumum yerlerinde envayi çeşit cep telefonlarıyla gezmediği, birbirine o tuşları uçururcasına, dürte dürte mesaj yazmak yerine, sıcacık sözler söylediği günleri hasretle anıyorum.

Benim cep telefonu, evdeki çekmecelerin birinin dibinde, katlı çamaşırlar altındaki yerinden son derece memnundur mesela. E iş telefonum belli, ev telefonum belli. İş çıkışı arkadaşlarla bi drink almaya karar vermiyorsak, ki ne mümkün? Evden işe, işten eve, yeri yurdu belli bir hatunum ben. Zaten eve gidene kadar, anneciğimi, babacığımı, bir kısım kardeşimi, yeğenciğimi ve hatta gelinciklerimi bile görüyorum. Yüz yüze, öpüş kokuş, misler gibi. (Ne kadar şanslıyım yahu.)

Efenim konumuza gelince. Şimdi benim bir şirket hattım var. Gece, gündüz yanımda olması gereken. Hep açık olan. Lakin ben İncegül kişisi, onu da koyarım gelince bir kenara, orada bırakırım. Hiç aklıma gelmez orasını burasını kurcalayayım. İşte telefonun ne özellikleri varmış bir bakayım. Onu bırak, cevapsız çağrıları bile ancak ertesi gün görürüm. Anacım ne edeyim ben böyleyim işte?

Geçen akşam benim Koca kişisi, al sen eline bu telefonu, ekranını falan değiştir, içini dışını kontrol et, mesajlara bak. Bu bir koltukta oturmuş, elinde minicik telefon dıt dıt dıdı dıt dıt oynamakta. Ben de diğer koltukta oturmuş Liselime soru hazırlıyorum. Bir yandan da sinirlenmeye yüz tutmuşum. Benimki sesleniyor sevgi dolu sesiyle.

“İncegüüüül..”

Ben deniz aptal karga.

“Efendim canım.”

“Bu telefonu senden başka kimse kullanmıyor değil mi?”

“Hayır hayatım. Sadece ben şettiriyorum.” Ay ona kullanmak denirse tabi. Çalarsa ve bu esnada ben onun çaldığını duyarsam bakıyorum işte.

“Peki bu mesaj da neyin nesi aceba hayatımın anlamı? Bu telefondan gönderilmiş te.” Mesajı okuyor: “Canım, seninle eve kadar yürümek bile çok güzel ve özeldi. Bunu hep yapmak istiyorum. Seni seviyorum aşkım.”

Hönkkkkkk!!!!!! Nasıl yani yaaa? İyi de bu nasıl olur ki? Allah Allah, kim yazabilir ki bu mesajı benim telefonumdan.

Hiç bozuntuya vermiyorum bittabi.. yaram yok ki gocunayım.

“Aman ne biliiim ben. Bizim Cemba kişisinin işidir mutlaka. Telefon onundu ya. Benimki bozulunca hattı ona taktıydık. Malum kendisinde üç yüz doksan tane telefon, bi o kadar da kız arkadaş var.”

Hani normal bir evde bu durum meydana gelse yaşanacaklar aşağı yukarı şöyledir: Adam sinirle “kim ulen bu meşajlaştığın, hatta eve kadar yürüdüğün herif?” şeklinde celallenir. Kadın ık mık edip, derdini anlatmaya çalışır. Anlatabilirse ne ala.. yok anlatamazsa. Adam kırk beşliğini çıkarıp hatunu alnının çatından vuruverir maazallah. E Türkiye burası. Karısını öldüren psikopata, hatun cilveli bir şekilde saat sordu diye ceza indirimi uygulanır, töre cinayeti adı altında, seven gönüllere hançer vurulur benim ülkemde. Lakin ne edersin, gülü seven, dikeni orasına burasına battığında bile acısını içine gömecek ve o gülü sevmeye devam edecek. Dikenleri her yanını kanatsa bile sevecek. Hatta ölümüne sevecek.

Gelelim benim duruma. Bizim herif şimdi tutup beni vurursa, gençliğime doyamadan gidecem. Yok eğer vurmazsa, bu koca kişisine “beni artuk çekücü bulmeyyon mu itülmüş” diye soracam. Hayır elin adamlarıyla kapılara kadar yürüyecen, sonra tutup bir de üstüne aşk meşajları atacan. Bu koca kişisinin kesin beni vurması gerektir. Namusumuzu yerde komaması lazım gelir.

Koca kişisi bu konuda asla benden şüphelenmez biliyon mu Günlük? Niye mi? Yok öyle “aman benim kocam bana sonsuz güvenir. Ben adamı namusumla döverim” falan demiycem. Beşer şaşar. Allah şaşırtmasın. Hiçbir herifçioğlu da açık yakaladı mı “yok canıııım” demez netekim.

Lakin benim koca bilir ki, ben cep telefonundan mesaj atmak şöyle dursun, açma düğmesine bile basmaya erinirim. Hayır her konuda ful çalışkan, asla hiçbir şeyden üşenmez kadının tekiyim. Ve fakat iş cep telefonuna geldi mi, sevmediğimden olsa gerek hiç işim olmaz. Hayır müziğini değiştireyim, cartını curtunu öğreneyim hevesim bile yoktur. Telefonun kamerasını kullanmayı bile Mini yavrum gösterir hala bana. Bu kadar diyeyim, gerisini sen anla artık.

Neyse efenim uzun lafın kısası, teknoloji özürlü, cep telefonu düşmanı bir hatun olmanın faydasının bir gün göreceğimi biliyordum zaten…

He bir de ben bir halt karıştıracak olsam, emin ol gece uykumda bile olsa mutlaka anlatırım bu koca kişisine.