İŞTE ŞU KADARCIK BİR ŞEY

Sevgili Günlük,

Memlekette olumsuz şeyler oluyor. Ortalık karışık az biraz. İnsanlar iki kısım olmuş her alanda. Umarım düzelecek her şey. Lakin bunlardan bahsedip de okuyanı derin düşüncelere, sınırsız üzüntülere gark etmekten ziyade gülümsetmektir amacımız. Ne siyaset bilimcisi, ne ekonomi profesörü, ne de sosyoloji uzmanıyız zira. Ülkemde her üç kişiden biri kendisini öyle zannetmekte ve kahvehane köşelerinden ülkeyi kurtarmakta bildiğin üzere. Geriye kalanların yarısı da futbol antrenörü yine bildiğin üzere.

Ben bu gün en önemli gündem maddemizden bahsetmek istiyorum! E olur mu değinmeden böyle elzem bir konuya? Günlerdir, güzel yurdum kırmızı kalplerle donatılmış, çiçek, böcek görüntülerinden böğk gelmişti ya. En çiçek severimiz bile görmek istemez olmuş, kırmızıdan nefret eder olmuştuk hani. Nihayet beklenen gün geldi. Bu gün “Sevgililer Günü”. Bu gün aşkla yanacak bütün yürekler, bu gün sevgililer birbirine sarılacak, sarmaşacak. Bu gün bütün erkek kişileri, romantik birer prens olacaklar!

Herkesler bir heyecanlıydı bu sabah. Sanırsın yurdun düşman işgalinden kurtuluşunu kutluyoruz. Halbuki yurdum işgal edilmiş aslında, dumur olmuş insanımın umuru değil. Esnaf bile işe uyanmış, sabah sabah olaya sıkı girizgah yapmış. Manav amca portakalların arasına güller serpiştirmiş. E bu özel günde Vaşington portakalı satacak değil a, zati onu yıllardır yemekte bu millet. Sen Valentayın portakalı bunlaaaar. Alt sokaktaki kırtasiyeci abla, kapının önüne minik bir tezgah atmış, doldurmuş çiçeği böcüğü üzerine. K.çına don almaktan aciz oğlanlar bile hediye alma telaşında. Kızlar kulaklarına birer telefon yapıştırmış, öyle arz-ı endam etmekte.

Bu erkek milleti, her tür özel günü unutmasıyla meşhur olduğu halde, bu nadide günü asla unutamaz. Unutturulmaz çünkü. Günler öncesinden bir bombardımana tabi tutulur da, “unutmuşum hayatım kusura kalma” bahanesi asla geçerli olamaz. Bilboardlar, afişler, yazılı ve görsel medya, kampanyalar, vırtlar, zırtlar…. Ulen sen unutsan, hayat unutturmaz be.

Epey zamandır reklamlarda sürekli gözümüze sokulan “sevdiceğine hediye al, almaz isen geber” kampanyalarından, her ürüne bir kalp iliştirip sevgililer gününe yaraşır hale getirme çabalarından, her kanalda aşk şarkıları, sevda şiirleri döktürülmesinden etkilenmemiş olsa bile, sevdiği! kadın onu bir ay öncesinden dürtüklemeye başlamak suretiyle iyice beynine yerleştirir de es kaza unutması böylece engellenir.

Reklam demişken, erkeğinin hangi çikolatayı sevdiğini, kayfesini kaç şekerli içtiğini, ayakkabı numarasını bile!! hatırlayan hatuna şu kadarcık bişey yetiyormuş ya… Şu kadarcık dediğine bakma sen, adamceyizin en az bir maaşıdır o. Bir ay it gibi çalışıp, ancak o kadarcık bişey alabilir işte. Şimdi biz herifin hangi gün hangi donu giydiğine kadar biliyoruz, bize şu kadarcık bişey yetmez kanımca. Eşek başı kadar bişey alsa anca kurtarır.

Akşam gidip şöyle güzel bir sofra kurayım. Allah ne verdiyse o gün. Ne nasip etmişse artık. Sonra uşak devşek şöyle neşe içinde, o günü nasıl geçirdiğimizi konuşarak, birbirimizin halini hatırını sorarak yemeğimizi yiyelim. Sonrasında kimi sarmaş dolaş, kimi itiş kakış, kimi öpüş kokuş, kimi kavga dövüş yatma vaktine kadar birbirimize doyalım. Sonra uyku saati gelsin ve hepimiz sabah aynı sıhhat, huzur ve neşe içinde, bir arada uyanabilmeyi dileyerek, bu umutla yataklarımıza dağılalım. Tıpkı yılın diğer günleri olduğu gibi.

Üç yüz altmış dört günü sevgisiz geçen bir yılın, bir günü “Sevgililer Günü” olsa ne olur ki? Pırlanta değil, elmas madeni hediye etsen neye yarar ki?

Hep sevgiyle geçsin günlerin Günlük.

Koca Kişisine Özel Not: Sen şimdi böyle dedim diye, kendini sallaya sallaya gelmeyesin akşam he. Bütün kadınlar yapar bunu. “Ay hayatım, hediyenin önemi yok, mühim olan aşkımız. Hem ben karşıyım bu tür günlere……” diyebilirler. Asla kanma! Hatta hiçbir erkek kanmasın. Valla bütün bir yıl, itinayla burnunuzdan getirilir. Haberiniz ola…