NEFES KESEN BİR SOBE

Her hamarat, becerikli, yetenekli ve de süper marifetli hatun gibi ben de!!!! bir gün, tatlı tarifi ararken düştüm bir yemek bloguna ve tabii bloglar alemine. Hayır benim gibi üç öğün tatlıyla beslenen birinin başka bir tarif aramasını beklemiyordunuz herhalde.

Yemek önemli mevzudur. Hayatımız yemek üzerine kurulu değil midir zaten? Sevgili Yaşamın Kıyısında ne güzel anlatmış bitmek bilmeyen yeme, içme telaşlarımızı.

İşte yemek blogları, bu anlamda hem tatlı tatlı sohbetler edebileceğimiz, hem yeni tarifler öğrenebileceğimiz, beceremezsek “bacım benim kek kabarmadı, ne etsem ki” diye anında yardım alabileceğimiz, koca kişileri “bütün gün şu aletin başında ne ediyon” diye sorduğunda, “nankööör.. bak sen okküz gibi yiyesin diye akşama kadar tarif arıyom, ettiğin lafa bak” şeklinde zeytinyağı gibi üste çıkma şansı bulabileceğimiz mekanlardır.

Biyom Kedim, acaba onlar da bizi okuyorlar mı diye sormuş ya.. okuyorlar bence. Hatta geçenlerde içlerinden biri bize “günlükçüler” demiş. Pek hoşuma gitti, bayıldım bu isme. “Günlükçü geldi hanıııım” diye bağırasım geldi.

Ben bu bloglara daldıkça, yemeklerin içine sevgi, ilgi, biraz hayat karıştırıp, pişiren ve onları içtenlikle sunan bu kızları çok sevdim. Hatta içlerinden bazılarıyla selamlaşmaya bile başladım. Sonrasında da çok çok özel arkadaşlarım oldu.

İşte bunlardan biri canımın içi Ferhancığım. Nefis yemek ve özellikle tatlı tariflerinin yanında, enerjisini, pozitifliğini, dünyalar güzeli yavrularını, gezip gördüğü muhteşem yerleri, hayatından kesitleri ve güzel yüreğini, içten bir sevgiyle bizimle paylaşan arkadaşım, sağolsun sobelemiş, ebelemiş beni. Teşekkürlerimizi sunar, zevkle cevaplandırırız efenim.

Nefesimi kesecek anlar....

İneğin kırk öyküsü var, kırkı da buzağıları üstüne. O öyle değildi ama olsun. Ben yaptım, oldu.

Büyük oğlum çekmiş takım elbiseyi üzerine, binmiş güzel arabasına, basıyor kapının önünde kornaya. “Anneciğim haydi gelmiyor musunuz” diyor. (Heyecanlanıyorum, ama nefesimin kesildiği an bu an değil)

Ben, siyah döpiyesimi giymişim, ayağımda son derece topuklu ve sivri burun (e yaş ilerledi artık) ayakkabılarım. Hafiften bir makyaj da yapmışım. Koca kişisi de pek şık olmuş hani. Kafasında üç tel saç kalmış olmasına rağmen yine de yakışıklı görünüyor Bretim Pitim. Önemli bir gün bu gün. Aynaya bakıyorum son kez. Yüzümde gurur, hüzün, sevinç hepsi karmakarışık bir tablo olmuş.

Sonra kapıdan çıkıyorum. Benim ilk göz ağrım, ilk yürek sızım, fedakar, yakışıklı yavrum hemen arabadan inip elimden tutuyor. Kapılara sığmıyor aslan parçam. Ona sarılırken, ilk kucağıma aldığım günü hatırlayıp hüzünleniyorum, ama makyajım akmasın diye içime akıtıyorum göz yaşlarımı. (Durun daha nefesim burada da kesilmiyor.)

Kibarca bizi arka koltuğa bindiriyor. Güzel gelinim, başını arkaya doğru çevirip, “nasılsınız anneciğim, babacığım” diye soruyor sevgiyle ve gerçekten iyi olup olmadığımızı merak ederek. Saçını okşayıp teşekkür ediyorum kendisine.

Oğlum arabayı yavaş ve son derece dikkatli kullanıyor. E bebeler var araçta. Yol boyunca biri kız biri erkek iki küçük torunumu seviyorum. Onlara masallar anlatıyorum.

Güzel bir tesiste mola veriyoruz. Birlikte nefis yemekler yiyoruz. Ben ciğerparemin ciğerparelerine yemeklerini yedirirken bir yandan, gelinciğim ısrar ediyor. “Anneciğim, siz seversiniz, hafif bir tatlı söyleyelim” Teşekkür ediyorum güzel kızıma. “Ağzım o kadar tatlı ki sayenizde, daha tatlısı olamaz” diyorum.

Tekrar yola koyuluyoruz heyecanla. Yol uzuyor sanki yaklaştıkça. Allahtan miniciklerim var. Oyalanıyoruz birlikte. Babaannecim diyor ya ikisi birden, yüreğim başka başka atıyor. Düşünüyorum, demek evlat sevgisinden üstünü de varmış. (Yok yok burası da değil.)

Sonra varıyoruz sabırsızlıkla ulaşmak istediğimiz yere. “Hoş geldiniz” diyor canımın içi kara kuzum. Eğiliyor sarılıp öpmek için annesini. E boy var sıpada, maşallah yavruma. Dalyan gibi delikanlı olmuş. Üzerindekiler de nasıl güzel yakışmış.

Sonra tören başlıyor, ilk olarak okul birincisine veriyorlar diplomayı. Mutlu oluyorum, çok gururlanıyorum. Aslan oğlum, çok çalıştı, sonunda istediği dereceyi aldı. Bak birincilikle doktor oldu diyorum. Bu kez makyajı falan iplemiyorum. Gönlümce ağlıyorum. (Daha var biraz daha, burası da değil.)

Sonra kepleri fırlatıyorlar. Tören bitiyor. Elinde diplomasıyla bize doğru koşar adım, sevinçle geliyor kuzum. Önce elimizi öpüyor sarılmalara, öpmelere doyamadığım. Bu kez baba da ağlamaya başlıyor.

Sonra yeğenlerinin yanaklarından birer makas alıp, yengesini de öpüyor saygı ve sevgiyle.

Sonra ağabeyine yaklaşıyor. Bu sefer gözleri çakmak çakmak. Sımsıkı sarılıyorlar birbirlerine. Canım abim benim diyor. Sen olmasan, ben burada olamazdım. Büyük kuzum her zamanki karizmatik hallerinden çok uzak, iki gözü nemli ama gururla bakıyor kardeşinin yüzüne. Aslan parçam benim, diyor. Seninle gurur duyuyorum.

İşte o an olurdu herhalde benim nefesimin kesildiği an. Bir anne için daha mutlu olunabilecek bir an düşünemiyorum. Nefesim kesilirdi gururdan, sevinçten, mutluluktan.

Nefesim kesilse de bundan gayrı fark etmezdi zaten. Gözüm açık ve arkada kalmazdı çünkü. Kolları gibi yürekleri de sımsıkı kenetlenmiş bu iki kardeşi, birbirlerine emanet edip, gidebilirdim o an.

Hemen yapabileceğim halde yapmayı ertelediğim şeyler...

Bir kız bebek elbette.. anacım şöyle pempeler, kırmızılar, morlar giydirebileceğim. Süsleyip, püsleyip kokoşluk abidesi şeklinde gezdirebileceğim tombik bir kız bebek olsa fena mı olurdu?

Hemen de yapabilirim üstelik. Hiçbir manim yok çok şükür. Lakin ya erkek olursa yine. Evdeki üç koca adama, bir de küçük adam eklenirse, nice olur bu hatunun hali o zaman? İşte onun için ertelenmekte bu iş şimdilik.

Bir daha dünyaya gelmiş olsam, seçme şansım olsa...

Bir daha dünyaya gelsem, zengin bir koca bulurdum. İki ayağımı uzatıp, bütün gün hiçbir şey yapmamanın yorgunluğunu, Rus hizmetçim İrina’nın yapmış olduğu, kıza yaptığım eziyetlerden dolayı muhtemelen tükürülerek köpürtülmüş Türk kahvemi içerek atardım.

Sabah erken spor salonuna giderdim, yok yok yorucu olur, sabahları uyurdum misler gibi. Bütün gün camışlar gibi yiyip, biriken yağları da altı ayda bir aldırırdım. E para gani. Biter mi kolay kolay.

Özel ve de çok yakışıklı şoferimin kullanmakta olduğu lemozinime atlar, bütün gün alışveriş yapardım. Sonra da aldıklarımın hiçbirini beğenmez, akşam tekrar alışverişe çıkardım.

Bu kadar yorucu bir hayat sürdüğüm için sık sık tatillere giderdim. Kışın Alpler’de kayak, yazın- neydi onun adı heh- Maldivler’de deniz.

Tamam şaka şaka. Şakacı bir kişiliğim ben. Sanırım yaşadığım hayat bana çok şey kattı. Küçük bir kız çocuğunu, şimdi olduğu küçük kız çocuğuna dönüştüren yaşamımda en küçük bir lahzayı dahi değiştirmek istemezdim. Küçük tefek pişmanlıklarım yok mudur? Elbette vardır. Hangimizin yok ki? Ama onlar benimle kalsın. Yüreğimin en kuytularına saklansın, ama asla gün yüzü görmesin.

Şimdi ben de sevgili arkadaşlarım Dilek ve Cemile’yi ebelemek istiyorum müsaadenizle. Kendileri kız anası oldukları ve tarafımdan henüz ebelenmedikleri için kurban edilmişlerdir. Nihohahahahaha……..