MAZERETİM VAAAARR ASABİYİM BEN

Hüzün yaptık epeydir. Haydi biraz eğlenelim. Daha sonra halet-i ruhiyemizden bahsederiz. Bu da benim dönüşüm mü olsa? Ebe sobe oynayalım mı? Bu kez sobeler çifter çifter. Çifte kavrulmuş, taze fıstık tadında. Elde olmayarak meydana gelen gecikmeden dolayı arkadaşlarım beni affetsinler olur mu?

Birinci sobe çok sevgili örtmenim canım benim Tatlı Cadı’dan gelmiş. Konu evimizdeki süsler ki kendilerini fotoğraflarda görüyorsunuz. (Bkz. yukarıdaki resimler.)

Ben öyle incik cincik pek hoşlaşmam aslında. Bir işe yaramıyorsa evde tutmam hiçbir şeyi. Yani mutlaka bir görevi, bir işlevi olmalı. Orada öylece durup dinelecek, bir de habire elimde bez tozunu pisliğini temizliycem. Hiç tasvip ettiğim bir davranış biçimi değil bu.

Öyle heves edip bir gaflet anında almışsam da temizlik yaparken sinirleniverip çöpe attığım çok olmuştur bunlardan bir kısmını. Tabii ki birkaç süs eşyası bulunduruyorum ben de. Yani o kadar da hödük değiliz. Bunların da hala evimde ikamet ediyor olmasının sebebi, ya hediye olması, ya da kendim yaptığımdan dolayı atmaya kıyamamış olmamdır. Bu da böylece biline.

Sonraki sobe sevgili arkadaşım Figen’den gelmiş. Ne demiş kendisi? Sinir olduğun 5 şeyi bi yazıver demiş. Ben de yazıyorum. (Bkz. bir sonraki ve de ondan sonraki paragraflar.)

Birinci ve en öncelikle, dağınıklığa sinir olurum. Etraf dağınıksa elim ayağım boşalır. Toparlayana kadar rahat, huzur bulamam. Durum ortadan kalkana kadar söylenir dururum. Hatta bağırır çağırırım. O kadar sinir yaparım kendime. Dağınıklıkta çalışamam, oturamam, uyuyamam velhasıl hiçbir şey yapamam ve hatta yaşayamam.

Özellikle ranza tepelerinde idam edilmiş eşofmanlar, yerlerde at pisliği şeklinde duran çoraplar, kesici, batıcı, kanatıcı, oyuncak döküntüleri, masaların üzerinde kapatılmamış defter ve kitaplar, okunup sehpaya bırakılmış gazeteler, yana kaymış örtüler, olması gerekenden farklı yerde misafirlikte olan her şey beni sinir eder. İşte bu yüzden ömrüm dağınık toplamakla geçiyor.

Sonracığımaaa, ikincil olarak acelesi olmamaya sinir olurum. Rahat, relax olmaya sinir olurum. Ben kendimi paralarken (ki hipermanyak olmamdan mütevellit genelde bir parçalanma, hırpalanma halinde yaşarım) birisinin son derece sakin ve umursamaz tavırlar içinde olduğunu gördüğümde sinirden deli olurum. Acele işimiz varken, ağır hareket edilmesine sinir olurum. Ben herhangi bir sıkıntıyla boğuşup, kafayı yerken, insanların tek derdinin “Fenerbahçe’nin Avrupa’da ne kadar ilerleyeceği” konusu olması bütün tüylerimi ayağa kaldırır. “Dünyayı su basmış, ördeğin umuru olmamış” durumu beni sinirden öldürür. İşte o anda katil olmanın o kadar da mümkünsüz bir şey olmadığını anlarım.

Örneğin, mesela, for eksampıl.. insanlık hali, sahura kalk, geri uyu, sonra uyan, birazcık geç kalmışız. Liselimin okula gitmesi gerekiyor. Ben deli danalar gibi koşturup haydi çocuum, haydi oğlum diye çırpınırken, beyefendinin çorabının teki elinde öyle boşluğa bakması beni çıldırtabilir. Kan ter içinde gardrobunda ceket aradığım ve on sefer “oğlum ceketin yok burda” diye söylediğim halde, neden sonra lütfedip, ceketi tıkıştırdığı yerden çıkaran, bu telaşta bir de ütü yaptıran ve bu esnada son derece sakin bir şekilde hala çorabının diğer tekini giyen yavrumu, aç parantez, ne kadar seversem seveyim, kapa parantez, bacaklarından tutup pencereden sarkıtacak kadar sinirlenebilirim.


Üçüncü sinir olduğum şey de açık, aralık ve hatta minicik ayrık kapaklardır. Açık dolap kapısı, çekmece ve bilumum hırdavat gördüm mü çok sinirlenirim. Nerede olursa olsun kapatırım. Yani bu hiç tanımadığım birinin evi, bir mağaza ve ya devlet dairesiymiş fark etmez. Kapatamazsam krize girerim.

Bir şeyin kapağı açık veya aralıksa ve bunu kapatamayacağım bir yerdeysem, öylece gözlerimi diker bakarım. İçim içimi yer de kahrolurum. Yerimde kıpır kıpır ederim. Böyle abuk hareketlerle onun kapatılması gerektiğini herkese belli ederim. İnsancıkları huzursuz ederim. Gözlerimle yerim o kapağı. Hala olmuyorsa, gider kapatır rahatlarım.

Ev ahalisinin bu huyumu bilip, inatla bunları aralık bırakmalarının ise, beni kamuoyuna, kavgacı, geçimsiz, şirret bir tip olarak lanse etme isteğinden kaynaklandığından şüpheleniyorum.

Dördünç olan sinir yapıcı şık biraz iğrençtir. Şimdiden kese kağıtlarınızı ya da kusuk poşetlerinizi yanınıza almayı unutmayınız. Benden uyarması.

Sabah sabah, daha kahvaltı etmemişken, karşıdan gelen şık giyimli, oldukça modern görünümlü, adam sıfatlı kişiliğin, vücudun ürettiği ve yoğun kıvamından dolayı oldukça mide bulandıran ve yine kıvamından dolayı, düştüğü yerde lök diye kalan o sıvıyı, tam da yol ortasına ve de tam da kendisiyle karşılıklı gelmişken bırakıvermesi sonucu oluşan sinir krizini sadece ters ters bakmakla geçiştirmek çok zor gelir. O sıvıyı alıp suratının orta yerine yapıştırmak, hatta daha da iyisi çıktığı yere geri göndermek isteğiyle yanar tutuşurum.

Son olarak ta her şeyi bildiğini zanneden tiplere sinir olurum. Aslında hiç bi halt olmadığı halde, sürekli kendini öven tipleri döven bir tip olma isteğimi bastırmak hayli zor olur. Hatalarını, başkalarını suçlayarak ört bas etmeye çalışan, egosu şişkin, kendisi pişkin insanlar kadar sinir bozucu bir şey olabilir mi? Düşünmem lazım. Olabilir de, olmayabilir de… Sonra, iyice emin olmadığı konuda iddia eden, bir de tutup ahkamlar kesen müstesna şahsiyetlere uyuz olurum. Aslında kendilerini komik duruma düşürdüklerinin farkında bile olmadan, profesör edalarıyla, küçük gören tavırlarla bir de bu konuda konferans verirler ya işte orası bittiğim noktadır.

İşte sinir olduğum şeylerden bazıları böyle. Daha yazasım, yazdıkça sinir olasım var ama beş tane demiş sevgili canım ikiz kardeşim Figen. Zaten öyle her şeye sinir olmamak ta lazımdır. Sinir küpü müyüm ben di mi ama. Sevgi pıtırcığı olmak, otla, çiçekle, böcekle uğraşmak, laylaylom laylaylom mutluluk nameleri bestelemek lazımdır değil mi?

• Not:Bu arada sobelenmeyen kimse kaldıysa, istedikleri konuyu seçmek kaydıyla ebe ilan ediyorum. Hehehehe.......