PENCERELERİM

Memleket sabahları. Neşeyle uyandığım sabahlar. Küçük ahşap pencereden güneşin doğuşunu seyretmek. O muhteşem kızıllıkta kaybolmak. Nasıl güzel bir dünyaya açılır o minicik pencere. Masalsı bir andır beynimin köşesinde o pencere ve pencereden görünenler.

Hava ışıklanıp, akla kara seçilmeye başladığında, bostanlar çıkar ortaya. Kıpkırmızı domatesler fışkırmış o yemyeşilliğin arasından, nasıl da güzel görünür. Tıpkı gelincikler gibi utangaç ve narin. Ya altın renkli mısırlar, kendilerini iyice salıvermişler, iyice yaklaşmışlar mis kokulu toprağa. Minik bibercikler ve hemen yan komşusu bamyalar sanki üşümüş gibi sokulmuşlar kardeşlerine.

Ihlamur ağacının kokusu, sabah rüzgarında nasıl da tatlı tatlı vuruyor. İncirler ballanmış iyice. Bizi bekler doruklar.

Daha aşağısı orman. Hayaller kurmaya başlıyorum yine ormanın hafif karanlık, gizemli ve biraz ürkütücü görüntüsüne bakarak. Çeşit çeşit canavarlar yaratıp sonra da onlarla savaşırken buluyorum kendimi. Tam hepsini yok edip, zafer naraları atacakken, anneannemin o tatlı sesiyle kendime geliyorum. “A sakalını sevdüğüm, a benim kadun kızım, gel de kahvaltı et. Ne edersin iki saattir o camın önünde?”

Ah ananem, başı dumanlı Ilgaz’ı da azıcık seyredeyim, onun o sabah mahmurluğundaki azametine azıcık daha şaşıp kalayım, geliyorum.

Ananeciğimin nefis gözlemeleriyle, ihtimaldir ki sabahın beşinde kalkıp sağdığı tazecik süt ve afacan bir çocuk gibi tırmanıp folluklardan yeni bulduğu yumurtalarla hazırladığı o güzel kahvaltıların, gün gelecek tatlı bir anı, bir hayal olacağını hiç aklıma getirmemiştim o günlerde.

Sonra bir başka şehirde, bir başka pencerede, bu kez tam ters taraftayım. Bu defa pencereden değil pencereye bakıyorum. Korkulukları mavi ve bombeli, hafiften asma yaprakları kapatmış üst tarafını. Babaannem ve Dedem oturmuş divana, karşılıklı sohbet edip çaylarını içiyorlar. Korkulukların yer yer böldüğü harika bir tablo gibi.

Oyunu falan bırakıp öylece onları seyrediyorum. O kareyi beynime kazımak istercesine, belki de onlardan kalacak en güzel görüntü olarak hatıralarıma katıyorum.

Neden sonra Babaannem “gel bakayım sırtın terli mi..” diye çağırıyor beni. Sonra içeriye girmemin pek mümkün olmadığını görünce, uzatıveriyor o tombik pamucuk ellerini demir korkulukların arasından, “gel gel” diyor. “Yanaş ta bakayım a afacan!!!! Sırtıcığın su olmuştur senin şimdi..”

Sonra başka bir pencere önünde, bir başka dünyadan yansıyan, başka başka hayatları seyrediyorum. İnsanlar telaşlı, koşturuyor. Sağa sola savuruyorlar kendilerini. Hepsi sanki bir yerlere yetişecek, bir şeyler için geç kalmış gibi. Deniz hırçın, deniz öfkeli. Dalga dalga, köpük köpük çırpınmakta. O da annesinden mi ayrılmış? Yağmur yağıyor. Ben ağlıyorum. Sadece annemi özlüyorum. Dünya silinmiş. Gelip geçen insanların yüzlerini göremiyorum artık. Sadece annemi bekliyorum.

Sonunda görünüyor karşıdan. Yağmur diniveriyor tam o anda. Ama göz yaşlarım dinmiyor. Bu kez karışıyor bütün duygular birbirine. Küçücük ellerimle kalp çiziyorum camın buğusuna ve o kalbin içinden geçip geliyor bana doğru canımın içi. Daha da çok ağlıyorum. Bir de yazı yazmaya çalışıyorum şimdi ne olduğunu hatırlamadığım.

Öyle küçüktür ki pencereler, böylesine büyük manzaraları, bunca güzelliği, ve milyon tane anıyı belki de, nasıl olmuş ta hapsedivermiştir içine? Tıpkı yüreğimiz gibi küçüktür. Lakin bilemeyeceğimiz kadar büyüktür pencereler de. Hepsi başka bir yaşamı gizler ve başka başka dünyalara açılır sanki. Tıpkı yüreklerimiz gibi…

Not: Sevgili Dilek’in çok güzel bir kelime oyunu var. Ben biraz geç kaldım ama, mutlulukla katıldım. Dileyen arkadaşlar, Yıldız Yağmurlarında ıslanabilirler.