BENİM ÇİÇEKLERİM HİÇ SOLMAYACAK

Sevgili Yıldız Yağmurlarının kelime oyununu hepimiz biliyoruz değil mi? İşte bu seferki kelime ve küçük hikaye benden olsun. Zor bir kelime. “Ölüm”

Yaşamsızlığın içinden fışkıran yaşam. Toprağın karalığına inat, nasıl da yemyeşil otlar bitmişti o minicik mezarın üzerinde. Geçen gelişinde diktiği çiçekler de rengarenk açıvermişti.

Ağladı kadın.. ağlamanın faydasız olduğunu bile bile ağladı. Açamadan solmuş tomurcuk güllerine ağladı. Bu çiçekler gibi rengarenk olacaklardı onlar da.

O minnacık bedenlerin üzerine toprak attığı günü anımsadı. Ne acı. Sanki bir el boğazını sıkıyordu. Nefes alamıyordu sanki. Kadın onlarla birlikte toprağın altına girmişti sanki. Yüreğini de gömmüştü o minicik bedenlerle birlikte.

Oysa gece kalkıp üzerlerini örtecekti kuş tüyü yorganlarla. Yumuşacık yataklara yatıracaktı öpüp koklayarak onları.

Şimdi soğuk bir mezarda yatan, üzeri kapkara toprakla örtülü iki küçük yavrusunu düşündü kadın. Ağladı.. ağlamanın faydası olmadığını biliyordu.. yine de ağladı. Üşürler miydi burada? Karanlıktan korkarlar mıydı?

İlk gülücüğünü, ilk adımlarını hatta ilk kez anne deyişlerini hayal etti. Bunların hiçbirini göremeyecekti . Ne acı… ne tarif edilmez bir acı.

Koşup oynayamayacaktı yavruları bahçelerde. Üzerlerini çal çamura bulayıp, annelerinden tatlı tatlı azar işitemeyecekti.

Büyüyüp okula gittiklerini hayal etti. Diploma alıp sevinçle boynuna atladıklarını. Düğünlerini… bembeyaz gelinlik ne de güzel yakışacaktı kuzularına. Ama onlar beyaz kefen giydiler. Kefen yakışır mıydı bebeklere?

Kadın elindeki bidondan usulca toprağa döktüğü suya bakakaldı. Nasıl da akıyordu dupduru. Su gibiydi onun kızları da. Sonra gözyaşlarının damla damla toprağa nasıl işlediğini gördü. Üzülür müydü yavruları annelerinin gözyaşlarına?

Ağlıyordu kadın. Faydası yoktu biliyordu. Yapacak bir şey de yoktu.

Ölüm acı, ölüm ayrılık, ölüm çaresiz. Çaresizdi kadın.

Sonra yavaşça eğilip soğuk mezar taşını öptü. Yavrularının kokusunu hissetmeye çalışarak, bir kez daha, bir kez daha.

Gözyaşlarını sildi kadın. Dönüp ellerini uzattı mezar başında boynu bükük beklemekte olan oğullarına. Onların kara gözlerine baktı sonra. Işıl ışıl, umut dolu güzel gözlerinde yeniden hayat buldu.

Gönlünden akıp gelen büyük bir sevgiyle gülümsedi oğullarına.

İki tarafında kaybetmekten ölesiye korkar gibi ellerinden sımsıkı tuttuğu oğulları, yüreğinde koklayamadan solan gül goncası kızları Ayşe’si ve Elif’i. Yürüdü kadın.

Başını göğe kaldırıp oğulları için şükretti kadın. Artık ağlamıyordu. Dudaklarında artık umutlu bir gülümseme vardı. Bir kez daha geriye dönüp baktı ve yürüdü kadın. Yol uzundu çünkü, yürümek gerekti.