SAĞLIK OLSUN

Eveeet Sevgili Günlük, şimdi sana bir küçük hikaye anlatmak istiyorum. Kahramanları tamamen hayal ürünü yine her zamanki gibi!!!

Hastaydı kadın birkaç gündür. Üstelik bu sefer iş ciddi gibiydi. Her ne kadar hastalığı çok da ciddi olmayan bir organında olsa bile… Acı çekmekteydi. Üstelik bir de tehlikeli bir işaret var idi. Üç gün sakladıktan sonra, rahatsızlığını en sıkı dostuna söylemeye karar verdi. O ki, her türlü tıp bilgisine sahip bir şahsiyet idi. Hem dostu, hem gelinciği, hem de bir çeşit ordinaryüs profesör kıvamında, tıp uzmanı tadında bir kişilik idi. En azından ne yapması gerektiği hakkında bir öneri sunabilirdi.

Lakin heyhaaat.. Dostlara da güvenilmeyecek miydi artık. Sıkı dost! bütün aileyi ayağa kaldırmış, kadının üzerinde ciddi bir mahalle baskısı oluşturulmasına ön ayak olmuştu. Ailenin her bir bireyi doktora gitmesi konusunda tehdit içerikli, hatta zaman zaman şiddete dayalı bir ikna çabasına girişmişti. Bununla da yetinmeyen sıkı dost! hastaneyi arayıp randevuyu bile ayarlamıştı.

Sonunda pes etti kadın. Bunlarla uğraşacağına gider paşa paşa muayenesini olurdu. Ne yapsındı? Başka çaresi mi kalmıştı? Aile, klasik Türk ailesi konseptinden çıkıp, bir çeşit İtalyan mafya ailesi şeklini almıştı çünkü.

Kadın doktora gitmekten hiç hoşlanmasa da “kabul” dedi. Lakin işin esas kadını ürküten, hatta kabuslarına giren tarafı, muayene edilecek yerin, vücudun arka bölgesinde bulunan, halk arasında –afedersiniz- k.ç diye tabir edilen organ olmasıydı. İşte bünyeye korkudan bir takım sıvılar salgılatan durum buydu asıl.

Büyük gün gelip çatmış idi. Kadın artan baskılardan bunalmış “tamam, sözzz, gidiyorum bugün” demişti. Lakin yeterli güven duygusunu telkin edemediğinden olsa gerek, “yok yok, biz seni kapıdan alır, götürürüz” şeklinde işi sağlama almıştı ailesi. Eşisi de sürekli cepten arayıp taciz atışlarını sürdürüyordu. Zavallı kadını dört koldan saldırmak suretiyle ablukaya almışlar, kaçabileceği her deliği tıkamışlar ve hiçbir çıkış yolu bırakmamışlardı. Bu esnada sıkı dost! da yine telefon başında olayların organizasyonuyla ilgileniyordu.

İki izbandut gibi koruma kılıklı kardeş önde, kızının koluna sıkı sıkıya yapışmış, her an arabadan atlayabilir bu deli, çabucak hastaneye varsak ya, telaşında bir anne ve onun manyak kızı arkada varırlar hastane kapısına. Kendilerini bu mafyavari adam kaçırma olayına iyice kaptıran kardeşler, bodyguarda bağlamışlardır bile, “bekleyelim mi biz burada” derler. Anne “merak etmeyin, artık bir yere kaçamaz nihohaha” şeklinde yanıt verir. Bu esnada sıkı dost! vardınız mı, geldiniz mi, kaldınız mı şeklinde otuz sekiz kere arar şu on beş dakikalık mesafede.

Kadın, o güne kadar değerini anlayamadığı mabadının nasıl kıymete bindiğine şaşırmış vaziyette, çaresizlik içinde, lönk diye cerrahın odasına girer. Tabii annenin arkadan iteklemesinin de bunda büyük katkıları olmuştur.

Son derece yakışıklı ve orta yaşlardaki doktor sorar: “Şikayetiniz nedir hanımefendi?”
Yanakları pempe pempe, gözlerinden ateş fışkırarak yanıtlar kadın: “Valla doktor bey, benim bir şikayetim yok. Hayatımdan son derece memnunum. Beni buraya zorla getirdiler. Bir çeşit kadın kaçırma vakası yani.”
Doktorun pek hoşuna gitmiştir bu yanıt, tatlı tatlı gülümser: “E peki niye getirdiler, onu söyleyin isterseniz” der.
“Af buyurun, mabadımdan kan gelmekteydi birkaç gündür. Ama valla geçti bak. Hadi bırakın beni gideyim.”
Doktor bunun üzerine bir takım açıklamalar yaparak, nelerden kaynaklanabileceğini anlatmaya çalışır kadına. Kadın bu esnada kapıya doğru küçük küçük adımlar atmaktadır. Ama annesi, kapının önünde geçilmez bir set oluşturmuştur bile. Doktor o beklenen, ama söylenmemesi dilenen cümleyi kurar sonunda:

“Bir muayene edelim o zaman… o zaman… o zaman.. o zaman……”

O anda, bir deprem, küçük bir zelzele, patlama ne bileyim işte bir sel baskını falan olsa, ya da bir yangın çıksa, bu odadan kaçabilir miydi kadın! İşte bu düşünceler ve kulaklarında yankılanan doktorun sesiyle hafiften bir baygınlık halinden sonra olanları çok da net hatırlamamaktaydı zaten.

Zor bir muayene olduğu, canının çok yandığı, çok utandığı hatta yerin dibine geçmek istediğini hatırlıyordu sadece. Sonrasında doktor kendisine, bu muayenenin yeterli olmadığını, daha ciddi sorunlar olabileceğini, buna neden olan kütlelerden, bu kütlelerin, o ismini anmak istemediğimiz hastalığın başlangıcı olabileceğinden bahsedip kendisine en kısa sürede sigma bilmem ne yapılması, parça alınıp patolojiye gönderilmesi gerektiğini, bunun için de sekreter bilmem ne hanımdan randevu almasını söyler, ilaçlarını yazar ve kadına hemen gün alması konusunda ısrarcı olur. Kadın çok yoğun olduğunu, kendisini daha sonra arayıp randevu alacağını söyleyip oradan hızlı adımlarla uzaklaşır.

Bu sigma bilmem nesi, bir çeşit –çok pardon- k.ça kamera sokulması tarzı bişey işte. Yaklaşık bir metrelik bir borunun içeriye doğru yollanması gerekiyormuştu bunun için. Bu doktor delirmişti herhalde, hiç böyle bir işlem için gönüllü olur muydu kadın. Hıh.. bir de randevu alacaktı.

Ancak bu sefer de telefon trafiği durmuyordu. Koca kişisi ya bu akşam o randevu alınacak, ya alınacak diye notasını vermiş, sıkı dost ve aynı zamanda gelincik, aldın mı randevunu, aradın mı, ne güne gidiyoruz şeklinde sıkıştırmaktaydı. Aradım, sekreter bilmem ne hanım yerinde yokmuş, santralcinin tüyü dönmüş, doktorun anası ağlamış şeklindeki bahanelerle savuşturuyordu kadın bütün bu saldırıları. Tabii ki aramıyordu…. Lakin o telefon, şu sıkı dosttan gelen telefon “abla hazırlan Cumartesi saat on otuz’da gidiyorsun… gidiyorsun… gidiyorsun… ” İyi de bu gün Perşembe zaten!!!

Hastalıkları pek de kafasına takmazdı hatun. Bu seferkini de geçiştirecekti aklı sıra kimsecikler duymadan. Lakin olmadı bu sefer. Ulen bırak aileyi, koca mahallenin haberi olmuştu. Kadının mabadı cümle alemin ağzına sakız olmuştu bu sefer. Akşam dışarı çıktığında her gördüğü şahsiyet, acır bir ifadeyle “geçmiş olsun” diyordu. Hatun önce hiç üzerine alınmadı. Ama sonra anladı ki, kendisineydi bu iki kelimelik, klasik ama çok şey ifade eden dilekler. Seveni mi çoktu ne? Ne güzel bir şeydi sevilmek, ilgilenilmek… bu bütün olanlara inat.

İki gündür açtı. İçtiği ilaçlar mahvetmişti kendisini. İlginç bir deneyim olacaktı belki de. E kamera girecekti, teknoloji görecekti, medeniyete doyacaktı hatunun -af buyurun- po.posu. Şimdi kadının hastaneye gitmek için yola çıkması gerekiyordu. Arkadaşları onun için dua etsindi. Hepsi hoşçakalsındı…. sağlıkla, sağlıcakla kalsındı.