KARARTMA GECELERİ

Yine karanlık gecelerden birindeyiz günlükçüm. Elektrik idaresini aradım. Bir saate sizde olur dediler. Bir saate ışığa kavuşursunuz dediler.

Tamam haklarını yemeyelim. Her bi yere geldi bir saat sonra. Her taraf aydınlandı. Hatta karşı dairem bile. Lakin bu bahtsız hatunun bağlı bulunduğu faz, başka bir taraflarına bağlı bulunduğundan hala karanlıktayız.

Maxi kişisi firari. Maç var, ben gidiyorum şeklinde bir açıklama yaptıktan sonra ananeye gitti. Mini kişisi, mum ışığında defterine bir şeyler karalamakta. Koca kişisi mutfakta bir şeyler yapmakta. Tabii ki romantizmin doruklarında.

Bilen bilir. Ben karanlık sevmem. Karanlık tipleri de sevmem. Sinirliyim, huzursuzum. Karşı komşudan bir fincan ışık isteyecek kadar çaresizim.

Sonradan doğma tatlı yavruma yanaşayım bari.
Miniciiim ne yapıyorsun canım?
Plan yapıyorum anne, çaktırma..
Heh… kaçış planı di mi oğlum? Kurtarıcan mı anneyi?
Bak anne!!!
Hı Bakıyom…
(Bir yandan ok çiziyor, bir yandan anlatıyor yavru.) Şimdi burası salon. Biz buradayız. Aha burası da mutfak. Görüyon mu?
Görüyom görüyom. Zaten on beş tane ok çizdin yanına. Nasıl görmem?
Mutfakta babam var. Sen mutfak kapısında bekliycen. Ben babama görünmeden gizlice odama girip elde etmek istediğim şeyi elde edicem. Sonra da beraber kaçıcaz tamam mı?

(Bu arada sayfa, oktan, çizgiden görünmez olmuş vaziyette. Bahsi geçen üç mekanın kapısı da aynı koridorda olduğu halde biz niye bu kadar kıpırdaşıp duruyoruz ok yönünde, onu da anlamış değilim henüz. Her odaya bir ok bilemedin iki tane çizsen yeter de artar bile.)

İyi güzel hoş ta. Biz senin odandan gizli gizli ne elde etmek isteyebiliriz ki? Hele bi anlatıver bakem.. planını procesini yidiğim, Zihni Sinir klonu yavrum benim.
Sürpiz!!! anne orası. (Senin o sürpiz diyen ağzını ısırırım ben. Isırılır elbette. Bırakır mıyım..)

Anne mutfak kapısındaki yerini alır. Ortam karanlık ve ürkütücüdür. Ancak mutfakta tezgahın üzerinde yanmakta olan yarım mum, tatlı bir ışık yaymaktadır. Koca kişisi, bu esnada mutfaktaki işini bitirmiş, salona geçmeye çalışmaktadır. Anne olacak şahıs kendisini iteklemek suretiyle, geldiği yere geri sokar. Çok ayıptır. Kocaya hiç mi saygı kalmamıştır. Koca itilip kakılamazdır.

“Nooluyo yaa..????? İçeriye gidecem ben” şeklinde çırpınan Koca kişisine, bunun çok gizli bir görev olduğu ve kendisine şu anda açıklanamayacak olan bazı nedenlerden dolayı mutfakta kalması gerektiği anlatılmaya çalışılır.

Adamceyiz pek bir şey anlamasa da, “ bu ne ilk vukuat ne de son olacak. Allah ıslah etsin” yazılı düşünce balonunu da alıp, geldiği yere geri döner.

Mini kişisi odanın kapısında, modası geçmiş hemşire fotosu şeklinde “şşşşşştt” yapmaktadır. Ve bir şimşek gibi salondan odaya geçer. Birkaç dakika sonra odadan çıkıp, yine aynı hızla elinden tutup Anneyi de salona götürür.

Bakiiim len! Ne elde ettik şimdi biz?
Son derece fısıltıyla “baaaaaak” diye kendisine aldığımız spaydır men saati gösteriyor.
E oğlum niye bu kadar uğraştık ki.. zaten senin saatin değil mi bu?
Heyecan yaşadık anne yaaa…..

Babaya kimse bişey söylemediğinden, o hala mutfaktaki konumunu korumaya devam etmektedir. Kendisine görevin başarıyla tamamlandığı ve içeriye girebileceği bilgisi verilir. Zaten mutfaktaki yarım mum da bitmiştir.

Kesintilerin klasiği, duvarlarda kuş, inek, gergedan, su aygırı gibi bilumum hayvan figürleri yaratma olayına giriştik. Bazıları pek şekilsiz olsa da genele bakıldığında başarılıydık. Mini efendi canavar olup, bütün hayvancıklarımı tek tek yedi sonunda.

Daha sonra bizim Mini kişisi ve onun Babası, birlikte Teravih’e gitmeye karar verdiler. Tabii ortam hala karanlık. İncegül hala karanlıktan ürkmekte. Allahtan salondaki yarım mumumuz hala yanmakta. Bizim apartmanın, sağ cephesi hariç her yer aydınlık zaten. Yavrucuğum ilk teravih namazına gidecek, yanımda kal bana destek ol diyemem ya parmak kadar bebeye.

Sokak lambaları yanıyor. Karşı evlerin ışıkları da yanıyor. Hayır karşı daire bile ışıl ışıl. Ya ne şansıdır ki bu benimki?

Bizimkiler gidince bari kitap okuyayım, her zaman bu fırsat geçmez elime diye başladım mum ışığında okumaya. Sayfaları pek keyifle çevirirken, kendimi de iyice kaptırmışken, birden ortalık kararıverdi. Bizim ikinci yarım mum da sonunda bitti.

Karanlıkta bozuk para bulmanın zorluklarını iyice anlamış olarak, mum almak için kendimi dışarıya attım. Bu arada, iki katı ışığından faydalanarak indiğim çakmak elimi yaktı. Çok kızdım.

Epeyce bir dolaştıktan sonra dördüncü dükkanda boynu bükük bir mum buldum nihayet. He bir tane de yarım yanmış.

Koşa koşa eve geliyorum. Kitabıma kaldığım yerden devam etmek için gerekli mumu bulmuşum. Üstelik te iki tane. Biri yarısına kadar kullanılmış, birisinin de üst kısmı noterdamın kamburu gibi ama, olsun. İşimi görür ya. Karanlıktan aydınlığa çıkartır ya beni.

Apartuman kapısını anahtarımla açıyorum. Otomatik düğmesi vardır ya hani. O tıklattığında apatrumanı aydınlatan düğme. Aha ona basıyorum gayri ihtiyari. Bil bakalım ne oluyor? Evet evet bildin. Elektrik gelmiş nihayet.

Haydi geçtim hepsinden. Evlerin ışıkları bir bir yanarken, bendeki karanlığı kimselere sormadım. Akşamın bir vakti deliler gibi koşturarak mum aradım, ses etmedim. Kaderime razı oldum, sustum oturdum. Ama, tam kitabımın en güzel yerine gelmişken, şöyle kırk yılın başı bir akşam keyfi yapmaktayken, bu elektrik on beş dakika önce gelse ya da bizim mum on beş dakika sonra bitse olmaz mıydı?

Ne dedin günlük tam duyamadım.

Heeee bilmem mi o sözü. “Bahtsız bedeviyi çölde kutup ayıları kovalarmış” diyorsun. Lakin bizim kutup ayıları sürü halinde dolaşıyorlar zannımca.

Haydi günlükçüm görüşürüz yine.