OKULUMUN YOLLARI DAŞTAN

Sabahın en karanlık saatlerinden biri. Daha kargalar bile kahvaltı sofrasını yeni hazırlamakta. Biz cümbür aile ayağa dikilmiş hep bir elden hazırlanıyoruz. Şehrin bir ucuna gitmemiz lazım geliyor. Benim, tercihine kurban olduğum yavrum uzak diyarlardan okullar seçmiş, üstüne üstlük bir de gidip en uzak olanını ikinci tercihten kazanmış olunca, bize de “gör gözüm yolları” düştü .

“Yavrumcuğuuum, hadi hızlı hareket et. Bak geç kalıyoruz. Bugün trafik ne biçimdir biliyon mu?”
Yavrunun gözlerinin bir yarısı kapalı vaziyette. Beni duyup duymadığından hiç emin değilim. Sanırım o bir “uyur-okula hazırlanır” .

Öyle böyle attık kendimizi yollara. Anam yol dediğin biter değil mi? Bir nihayeti olur. Bir sona erer. Gidiyoruz da gidiyoruz. Hani toplasan kırk beş dakikalık yol ama, malum İstanbul ve malum Pazartesi ve yine malum okulların ilk günü. E daha ne diyeyim.

Benim yavru uyanmaya yüz tutmuş. Yollara bakıyor. Belli ki heyecanlı. Ben yine her zamanki sevecenliğimle soruyorum:

“Oğlum çantanı niye almadın? Elinde bi defter bi kalemlik.. Medine fukaraları gibisin valla.”
“Anne yaaa..ilk gün çanta mı götürülür. İlkokul çocuğu muyuz yaaaa..”

Kahramanımızın, hikayenin sonunda, anne sözü dinlemediğine çok pişman olacağını hatırlatmak isterim. Anneye “yaaa” demenin de bir cezası olmalı, bunu da belirtmek isterim.

Efenim, az gittik uz gittik, dere tepe düz gittik. Sonunda bizim okulun kafası göründü. Liselim öyle dedi.

O koca bahçeyi geçip okula doğru ilerlerken, yavrucuğum şöyle seslendi:
“Anne var ya.. şu darma duman ettiğin karizmayı toparlamak benim en az bir iki ayımı alacak ha.”

Beyefendiye bak sen. Liseye başladığı ilk gün. Anası sırf onun için işten izin alıp, sabah ayazında dünyanın yolunu tepmiş. Yanında geliyor diye karizması çızıktırılıyormuş beyimizin. Altını değiştirdiğim günler ne çabuk unutuldu paşam?

Neyse ki okulun önüne geldiğimizde, dokuzuncu sınıf öğrencilerinin sayısı kadar klasik Türk annesinin, yerlerini almış hazır kıta beklediğini görünce ve hatta benden daha klasik olanlarıyla tanışınca yanlış bir şey yapmadığımıza kanaat getirdi Küçük Bey.

Sonra sıralandılar kuzu kuzu okul bahçesine. Sınıfları okunurken ne kadar heyecanlıydık babası da ben de. Baktım bizimkinin ismi okunuyor. Sonra sınıf öğretmenlerinin yanında toplaşıp, kendi sınıfıyla yukarıya çıktılar. Çoban almış kuzularını çıkarıyor sınıfına. Yazık yavrumun soyadını okurken bayağı zorlandı müdürümüz.

Okul müdürü gencecik bir bey. İlk günden öğrencilerin yarısını geri gönderecek kadar da disiplinli. Kılık kıyafeti düzgün olmayan öğrencilerden bahsediyorum. Tamam bir yere kadar gençler özgür olsun da öğrenciye de benzesinler isterim. Çok sevdim ben bu okulu çok.

İlk gün için otobüsle dönmesine karar verdik. Biz de beklerdik yavrumuzu elbet ama, malum evde bir de bunun bi küçük boyu vardı. Onun da ilk gününün paylaşılması gerekliydi. Hem kendisi başarabilirdi eve dönmeyi. O kadar delikanlı olmuştu ya. Ertesi gün için servis ayarlandı nasılsa. Bir günlüğüne gelsin bakalım dedik.

Eve dönüp, ikinci sınıf öğrencisi olmuş dişsiz Mini kişisini hazırladık. Okuluna götürdük. Cıvıl cıvıldı her yan.

Yavrucuğum tarafından sıkı sıkı tembihlendik:

“Annecim, beni almayı sakın unutma olur mu? Ben seni o buluştuğumuz kapının önünde bekliycem tamam mı?”

Kuzum benim. Sanki her gün ben alırmışım seni okuldan. Diğer çocuklar için normal bir durum bu. Anneleri çıkışta gelip, onları alıyor ve eve gidiyorlar. Rutin olarak yapılan, günlük sıradan bir iş. Bizim için ise o kadar özel ki. Çalışan kadın olmak zor da, çalışan anne olmak en zoru galiba.

Oğlumla randevulaşıp eve dönüyorum ve bu sefer diğer oğlumun okuldan dönüşünü beklemeye koyuluyorum. Ders çıkış saatinin 13.40 olduğu bilgisini aldığımızdan, kendisinin en geç 14.30 bilemedin 15.00 gibi teşrif etmesi lazımdır. Lakin saatler 15.30’u gösterdiği halde henüz ses seda çıkmıyor.

Cep telefonlarının okulda yasak olmasından duyduğum mutluluk, bir anda buruk bir pişmanlıkla yer değiştiriyor. Her klasik Türk annesinin yapması gereken şeyi elbette ki yapıp. Hemen okulu arıyorum. O da ne.. santral cevap vermiyor. Bu esnada saatlerimiz 16.00 ‘ı bile geçmiş vaziyette. Yine her klasik Türk Annesinin yapması gereken şeyi yapıp, çıldırıyorum.

Babayı telefonun başına nöbete dikip, ben camlara dökülüyorum. Bu esnada kafayı yediren bir baş ağrısı musallat oluyor ki, beynimin yerinden fırlayacağı hissiyle bir yandan da yavruma dua ediyorum. “Allahım inşallah bir yerlerde oyalanmıştır. İnşallah klübe uğramış maça filan dalmıştır. İnşallah arkadaşlarıyla buluşup sohbete kaptırmıştır. Öyle ise söz veriyorum, az bir cezayla kurtarır, hatta beraat bile edebilir. Rabbim hepimizin kuzularını sen koru. Amin.”

Bu yavru dört yıl okuyacak bu okulda. Daha ilk günden ben migren ağrılarıyla uğraşırsam, mezun olana kadar birkaç kalp krizi geçiririm muhtemelen. Ne zor şeymiş evladının uzakta olması. Allah yardım etsin, şehir dışında çocuk okutanlara.

Her klasik Türk Annesinin yapması gerektiği gibi, yollara dökülmenin zamanı gelmiştir artık. Çıkmaya hazırlandığım sırada, babamız okul müdürüne ulaşmış, dokuzuncu sınıfların haftanın ilk iki günü tam gün ders yapacakları bilgisini alıp, anneye ulaştırmış, annenin rahatlamasını sağlamıştır. Bu esnada “ben dememiş miydim” bakışı atmış, ama anne bunu görmezden gelmiştir. Çünkü O, her Klasik Türk Annesinin yapması gerekeni yapmıştır.

Bizim liseli, 18.30 sularında eve geldi. Kendisi doğru otobüse binmiş, ancak yanlış durakta inmiştir. İndiği yerde yeniden otobüse binmiş, ancak bu sefer bindiği otobüsün yanlış otobüs olduğunu tam ters istikamete gitmeye başlayınca fark edip, yine inmiştir. Tekrar indiği bu değişik duraktan bir minibüse binerek, evimize oldukça mesafeli bir yerde inip, artık başka bir şeye binmemeye karar vermiş ve oradan tracking yaparak, mutlu yuvamıza ulaşmıştır.

Malum, okul kitaplarını artık devletimiz tedarik etmekte. Okulun ilk günü kitaplar dağıtılıyor yavrularımıza. Bizim yakışıklıya da vermişler bir torba kitap. Poşeti de kitapları almayacak kadar küçük. Sapı kopmuş bir de üstelik. Çanta yok ki yanında, koysun kitaplarını. O da almış kucağına ne etsin? Yazık dedim evet. Yüreğimin yağları eridi. Kıyamam ben ona. Bir de oruçlu üstelik.

Amaaaaa, neymiş efendim? Anne sözü dinlemek lazımmış. Anne bir şey söylüyorsa varmış bir bildiği de ondan söylüyormuş. Bir de anneye yaaa’lı, beeee’li konuşmak, sen benim karizmamı çiziyon şeklinde artizlik yapmak iyi bir şey değilmiş. Daş olurmuşsun daaaaş...!!!!!