DUVARLAR

Duvarları bu kadar hüzünlü yapan duvar oluşları değildir, senin onu duvar olarak görmendir aslında. Sıcacık bir yuvadır bazen, sevdiklerinin anılarını saklayan bir albümdür kimi zaman, kimi de buluşma noktasıdır ilk kalp ağrılarının. Soğuk, ıslak, karanlık duvarlar da vardır doğru… ama, rengine huzur, kokusuna kahkaha, dokusuna aşk sinmiş duvarlar neden hüzünlendirsin insanı! Niye o duvarları yıkmak istesin içindeki!

Önüme çekilen bir çok duvarı yıktım geçtim. Bir kısmını da ben kendim ördüm en sağlam tuğlalarla. Yıktıklarımla, yaptıklarımla, bazen seçerek, bazen kaçarak, göçerek bir çok duvarla ahbap oldum. Sonunda öyle bir duvar ördüm ki kendime… Ben o duvarın içinde mutluydum. Dışına çıkmayı hiç istemedim, hiç. Lakin o duvarın ortasına kocaman bir geçit yaptım… Dileyen, dilersem girebilsin rahatça ve benim kadar mutlu olsun diye.

Güneşli, bahar tablolarıyla süslenmiş rengarenk, ışık ışık duvarlarımız olsun, aşağıdaki minik hikaye de benim yeni kelimemize iştirakim olsun.

Bu yıl daha canlı renkler kullanmalıyım evde diye düşündü kadın. Sonra hızla oturduğu kanepeden kalkıp mutfağa doğru yol aldı. Kendisine güzel bir kahve yaptı. Akşam yemeğinde de nefis bir salata yemişti. Kahvesini alıp odaya geri döndü. Bir film koydu. Harika bir romantik komediydi. Fakat, kadının gözleri sürekli duvarlara takılıp duruyordu. Evet evet dedi kendi kendine, kesinlikle canlı bir renk… Mor olabilirdi mesela. Moru çok severdi. Ya da fosforlu bir yeşil…

Kahvesinden bir yudum aldı ve tekrar filmi seyretmeye koyuldu. Bir türlü kafasını veremiyordu. Odanın dört yanına göz gezdirdi yeniden. Hiç bu kadar kasvetli gelmemişti bu ev ona. Hiç bu denli yıkılacak gibi olmamıştı bu duvarlar üzerine. Zaten akşam yemeğini bir salatayla geçiştirmişti. Yok yok kesin canlı bir renk, diye düşündü. Belki de sarı…

Filmdeki kızın gözleri ne kadar da arkadaşınınkine benziyordu. Belki de ona öyle gelmişti. En yakın arkadaşıydı. Okulu birlikte bitirmişler, birlikte işe girmişler, bir çok hayali paylaşmışlardı. O’nun kadar mutlu olduğunu düşünüyordu kadın… ta ki bu sabaha dek.

Apar topar işyerinden çıkmış, koşturarak hastaneye gitmişti. En yakın arkadaşının yanında olması gerekiyordu. Her zaman sıkıcı ve soğuk gelmişti hastaneler ona. Oysa o oda… o pembe oda… Neşe doluydu. Herkesin yüzünde bir gülümseme vardı. İçeriye girer girmez onu da sarmıştı bu hal, garip bir şekilde hiç bilmediği bir gülücük gelip yerleşivermişti dudaklarına.

Sonra yaklaştı iyice.. Minicik bir kız bebek… Yumuk yumuktu… Elleri de yumuk yumuk… Parmağını uzattı minik bebeğe. Bebekler bunu hep yapardı ya… O küçük el sımsıkı tutuverdi parmağını kadının. İşte mutluluk bir işaret parmağı mesafedeydi artık. Ben güçlü bir kadınım, hiçbir şey beni sarsamaz, dağıtamaz diye düşünürken birden karmakarışık oluvermişti. Küçük bir dokunuş düşüncelerini, duygularını nasıl da değiştirivermişti.

Sanki dünya bu minik insanın etrafında dönüyordu. Sanki bu oda mucizevi bir aleme açılan kapıydı şimdi. Arkadaşına baktı sonra. Ne kadar da aydınlıktı. Işıl ışıldı gözleri. Sanki bambaşka biri vardı o yatakta. Sanki yıllardır tanıdığı kadın değildi o.

Bu arada filmdeki kız, sevdiği adamla evleniyordu. Nasıl gelmişti bu sahneye. Önceki olayların hiçbirini hatırlamıyordu bile. Aklı hala o minik kızda idi. Akşam eve geldiğinde her yer kapı duvar olmasa mıydı artık? Bir bebek ağlaması mı bölseydi bu karanlık, huzursuz sessizliği? Akşam yemeklerinde tek kişilik sofralarda sadece salata yemekten bıkmış mıydı yoksa?

Yok yok… kesin canlı renkler kullanmalıyım bu yıl, diye karar verdi kadın. Bütün duvarları pembeye boyamalıydı artık.

Notsuz Olmaz: Ben bu ara hüzünlenemiyorum nedense.. “duvarlar” bile neşe veriyor. Arkadaşlar, bu olumlu enerji fazlamı isteyene ücretsiz dağıtıyorum… Müessesemizin size ikramıdır, var mı almak isteyen? Alın yahu n’ooolur bak…