DİŞİ AĞRIYAN BLOK FLÜT VİRTÜÖZÜ

Eve bir varayım, ilk işim yatacak bir yer bulmak olacak.

Hiçbir kuvvet bana bu akşam iş yaptıramaz.

Sündü de sündü bu hafta bee.. bitmek bilmedi. Her sabah bu gün Pazar diye kalkar oldum.

Hayır hayır, kesin kararlıyım. Dinlenmek benim de hakkım.

Evet Günlük, işte böyle çocukça hayaller kurarak eve vardım dün akşam. Yavrucaklarımın karınlarını doyurduktan hemen sonra yatacak bir yer bakınmaya başlamıştım bile. Yok yok kararlıydım bu sefer.

Liselim sofrayı toplamama yardım etti. Ekmeği mutfağa kadar götürdü. Valla bak. İnanmıyor musun? Sonra gözlerimin içine içine bakarak şöyle dedi:

“Anneee.. Fizik’ten yazılım var yarın.”

“İyi ya… git odana çalıış. Benimle ne işin var ? Ben yattım say, hatta uyuyorum say..”

“Ama anne.. ben dağınık odada ders çalışamıyorum ki.” (Aman aman sevsinler seni. Pek de titizdir benim yavrum. Daha sabah ayağından çıkan çorapları yatağının altında, eşofmanını da gardrobunun arkasında terk edilmiş halde bulmadım sanki.)

“Oğlum, sabah toplamıştım ben odanızı. Henüz girmedim ama, ne kadar dağıtmış olabilirsiniz ki?” (Haydi tahmin yeteneğimizi kullanalım.) “Hem kendin toplasana. Eşşek kadar oldun maşallah. Benim iki katımsın. Yazık değil mi anneye? Bi lokmacık kadınceyiz hangi birine yetişsin?”

“Anne dişim çok ağrıyo ya.. toplayıver işte. Sen hemencecik halledersin.”

Anne dayanamaz elbette biricik kara gözlü sıpasına. Dişi de ağrıyor zaten.

Ve beklenen an gelir. Anne gülümseyerek sevgili, tatlılar tatlısı, dünyalar güzeli yavrularının odasına girer. Işığı yakar.

Zavallı kadının ışığı yakması ile çığlık çığlığa geri kapatması sanırım aynı saniye içerisinde olur.

Yavrular, annenin bu çığlığı niye attığını gayet iyi bildiklerinden, hiiiç oralı olmazlar önce. Sonra ikisi de koşarak gelir güya. Önce büyük olan sıpa ışığı yakar ve böğürtü ile anırtı arası bir ses çıkarıp kaçar. Onun ardından küçük ve bir o kadar da yerin altında kök salmış olan yer cücesi de odaya bakıp “ııııyyyyyyyykkk” şeklinde bir şirinlik yapıp hemen abiciğinin peşinden gider.

Sorarım ben size sıpalar. Bi de dalga geçiyorlar. Ulen odaya fil sürüsü girse anca bu kadar dağılabilirdi herhalde. Yatacakmış da, dinlenecekmiş de. Kızım senin neyine ki dinlenmek? Çalıııışş.. işçisin sen işçi kal. Isauraların başkanıııı. Paççooooozz… gibi söylenmeler eşliğinde odayı adam eder nihayet.

“Çabuk hadi geç odana. Fizik mi çalışacan, müzik mi.. ne istersen çalış.”

“Anne, zaten Müzik hocası ikinci dönem kalırsın sen, dedi bana.”

“ O niyeymiş?”

“Flüt çalmayı bilmeyeni bırakacakmış da. Dur bak anne çalayım ben sana. Aslında ne güzel çalıyorum. Kıymetimi bilmiyo bu hoca.”

Yavru flütü öyle bir odun kıvamında kavrar ki zaten baştan bellidir bizimkinin müzik geleceği.

“Oğlum düzgün tutsana şunu. Yahu o parmak oraya mı koyulur? O parmakla (sol) basacaksın. Sen (la) nın üzerine kodun. ”

“ Ya anne benim tarzım bu. Ben böyle çalıyorum.” (Yavrum beee.. sevsinler tarzını senin.. gırnatacı Hüsnü’nün bile böyle bir tarzı yoktur eminim.)

Diit di di diiit.. diit di di diiit.. diit diit diit diit.. diit di di diiit….

Haydi bil bakalım günlük hangi şarkı? Neyse bir iki şarkı çalmayı öğretebilirim sanırım. Çok da umutlu değilim yalnız.

O kadar güzel elleri var ki aslında. Fazıl’da bile yoktur böyle ince uzun parmaklar. Ama yavruda müzik kabiliyeti nanay.

Neyse evin annesi hazır toparlama işlerine girişmişken bir de süpürsün müdür? Hadi süpürsündür beee.. yok yok silmek yok. Söz verdik ya. Sonra da dinleniriz. Hem temiz evde daha bi iyi dinlenilir.

Hatun saçını süpürge etmiş evini temizlemiştir akşamın bi vakti. Tamamdır. Hemen yatılıp uykuya dalınmalıdır. Hatta yarım kalan rüyalar tamamlanmalıdır. Odanın en sıcak köşesi seçilir, ince bir çalımla hatun kendini kanepenin üzerine bırakır ki, şu sıralar ders çalışması gerekmekte olan yavrusu odaya girer. Yüzünde ekşi bir ifade vardır.

“ He annem söyle. Kurban olayım çabuk söyle. Ne olmuş benim paşama?”

“Anne, dişim ağrıyo yaaaa..”

“De haydi gidek dişçiye. Söküversinler kerpetenle iki dakkada.”

“Yok anne o kadar çok ağrımıyo” deyip, aynı hızla odayı terk eder. E çocuğu korkutursan gitmez tabii. Bilinçsiz, şuursuz anne.

Neyse ben yatayım. Yavruyu ekarte ettik nasılsa. Acımasız anne. Kazıklı Voyvoda seniii. Tam tekrar uzanmak için hamle edilir ki, Minik yavru elinde kağıt kalem gelir. Anneye bitmek bilmez sorularından sormaya başlar. Anne cevaplar.. cevaplar.. cevaplaaaar..

Minik yavru da aydınlatılıp odasına gönderildikten sonra artık yatıp dinlenmek için bir mani kalmamıştır. Yeniden ve umutla kanepeye doğru devrilmek üzere hamle edilir. Amma ve lakin evin direği, breti piti, er kişisi kapıdan içeri bir kuğu gibi süzülür. Bu esnada saate bakılır. Saat yine 11.00 civarı olmuştur bile.

Kocanın yemek yemeyeceği, tok olduğu bilgisi alındıktan sonra, kendisine gayet ahlaklı bir teklif yapılır:

“Haydi koca, madem yemek yemiyorsun yatalım o halde.”

Bu teklif karşısında ilk afallamayı atlatan koca şahsiyeti “Yüz Elli Bin Dolar’dan aşağıya olmaz” şeklinde esprisini yapıp rahatladıktan sonra, hemen yataklar hazırlanmaya başlanır. Nihayet yatılabilecektir. Uyunabilecektir. Allaaaam bu ne büyük mutluluktur.

İşte tam da bu sırada, yavru ceylanım, kara kuzum, benim yakışıklı Liselim, dişim dişim diye naralar ataraktan annesinin bütün planlarını yerle bir eder.

E doktora gidilsindir. Bu yavrucak nasıl uyku uyuyacaktır? Diş ağrısı ne kah.pe bir ağrıdır bilen bilir. Anne olmak demek, fedakar olmak demektir değil mi?

Miniciğimizi anneanneye bırakma konusundaki ikna turlarımız başarısızlıkla sonuçlanınca, ben ve sevimli çekirdek ailem, cümbür aile, ma cemaat hastane yollarına döküldük. O kısacık yolda bu kadar konuşabilmesine şaşıra kaldığımız Mini kişisinin bazı marketlerin açık bazı marketlerin kapalı olması için yorumu “ Çalışkan insanlar erkenden alış verişlerini bitirmişler o yüzden bunlar kapanmış. Bazı tembel insanlar ancak bu saatte bişeyler almaya çıktıklarından, bunlar da açık duruyolar.” şeklindeydi.

Aranızda gece alış veriş yapan tembel insanlar var mı aceba?

Diş hekiminin hastasının çıkmasını bekleyen diğer ağrılı şahsiyetlerle birlikte bekleme salonunda oturduk. Bu esnada Mini hala ve sürekli konuşmaktaydı ve saat 12.00’ı göstermekteydi. Yani bu çocuk tam bir saattir aralıksız her konudan konuşmaktaydı. Üstelik bu saatte çoktan uyumuş olması gerekirdi.

Baba ve abi çıldırma noktasına gelmişti. Sürekli “sussss” şekli yapıyorlardı. Lakin anne çok anlayışlı ve sabırlı davranıyordu. Çünkü, onu çok iyi anlıyordu. Üstelik o kadar da şekerdi ki.

Bu kadar “susss” tan sonra fısıltıyla konuşmaya başlayan Minimin kulağıma eğilip söylediği şeylere o kadar çok “pıh”ladım ki, millet dişi ağrıyanın ben olduğumu düşünmüştür muhtemelen.

“Anneeee.. abimin suratını görüyon mu? Bak bi kaşı yukarı bakıyo, bi kaşı aşaada. Hem de yanağının bi tarafı böyle sarkmış gibi sanki. Anne var ya onu anlayışla karşılamamız lazım. Şimdi dişi çekilecek ya, gergin. Acda Pikkan (Ay şimdi ısıracam seni.) vardı ya hani.. o da gergindi bunun gibi. Biraz da tırsıyo bence. Kocaman ergen aslında. Bi de bu ergenlik hormonu ne garip di mi anne? Böyle hep agresiflik yapıyo. Asabi oluyo insan. Ben ergen olunca hiç agresif olmıycam anne. Hem de sivilce de çıkmıycak bende. Çünkü benim cildim de seninki gibi kuru. Bu abimin cildi yağlı olduğundan sivilce oluyo……. bıcır bıcır bıcır bıcır… (bunlar sadece hatırlayabildiklerimin küçük bi kısmı.)

Sonrasında Liselim muayeneye girerken bu başladı “benim de dişim ağrıyooo.. hapse! yapmış zaten… o kadar da fırçalıyorum ama…” (Rol çalmayı sever benim küçük sıpam.)

Neyse bizim delikanlıya kanal tedavisi uygulanacak sonuçta. Şimdilik sadece oyup, gece rahat uyumasını sağlayacak ilacını verdiler. Daha üç seansımız var. Hepsi de gece.

Odadan çıkarken kapıda bekleyen Mini sıpasını gören Doktor Hanım bütün şirinliğiyle sorar:

“Kimmiş bakalım bu yakışıklı delikanlı?”

Bizimki de bütün şirinliğiyle yanıtlar elbette:

“Ben mi? Ben bu dişini oyduğunuz kişinin üvey kardeşiyim.”

Doktor Hanım, şoka girmiş diğer aile bireylerinin yüzüne şöyle bi bakar.

“Hihihihi çocuk işte…” diye geçiştirildikten sonra ödeme yapmak ve bazı kişisel bilgiler verilmek üzere aşağı kata inilir. Güler yüzlü, tatlı dilli kız sorar:

“Çocuğun adı?”

Baba bi on dakika düşündükten sonra çocuğun ismini söyler.

“Baba adı?”

Baba bu sefer daha da uzun düşünür. Anne oradan patlak verir.

“Anacım söylesene adını. Bunun babasını en iyi senin bilmen lazım.”

Kızceyiz babanın yüzüne bakıp: “Epeyce düşündünüz… “ şeklinde imalı bir gönderme yapar.

Anne kızın imasını görür ve son noktayı koyar.

“Hııı, biz bunları evlat edindik de alışamadık daha, kusura kalmayın.”

Kardeşim sen paranı al. Ne edecen benim ailemin şeceresini. Allaaa allaaa… belki bu çocuk sütçüden. Sana ne?

İşte günlük, biz saat 01.30 sularında eve doğru yol almaya başlamıştık. 02.00 gibi de nihayet o çok istediğim yatağıma kavuştum. Üstelik de öyle acıkmıştım ki. Aç ayı oynamaz ama, uyuyabilir değil mi?

Çok uykum var çok. Akşam eve gider gitmez yatıp uyurum di mi günlük? Hafta sonu da bi güzel dinlenirim. Ohhh misss. Ne dedin canım? Heee.. yine de çok hayal kurma diyorsun. İyi peki.. Haydi şimdiden iyi hafta sonları günlükcüm.