KAR ÜSTÜNDE BİR ÇİFT YÜREK

“Ne kadar güzel bir gece değil mi?” dedi genç kadın, sevdiği adama sımsıkı sarılmış, gözlerinin içinden kalbini görmek istercesine derin bakarken.

“Öyle canım. Gerçekten çok güzel bir gece. Ama, üşümedin mi sen?” diye sordu genç adam, incitmeye kıyamadığı o minicik kadını kolları arasında ısıtmaya çalışırken.

Her yer bembeyazdı. Ayaklarının altında hışırdayan o büyüleyici ve soğuk mucizenin sonsuzluğu göz alıcıydı.

Bu birlikte geçirdikleri ilk kış olacaktı. Aynı evde, aynı hayalleri kuracakları ilk kış. Beyaza çevirecekleri ilk “Kara Kış”.

Sıkıntılar içinde kurmuşlardı yuvalarını. El ele, sırt sırta verip bir hayali gerçek kılmışlardı. Oysa onlarınki imkansız aşktı.

“Gidecek misin sen şimdi bizi bırakıp?” diye sordu kadın, daha da sıkı sarıldı sevdiğine. Hep böyle kalabilselerdi. Hep böyle sarmaş dolaş olabilselerdi.

Ayrılık, hiç beklemedikleri bir anda çalmıştı kapılarını. Hazırlıksız yakalanmışlardı. Ama vakitti. Öyle olması gerekliydi. Oysa daha yeni kavuşmuşlardı . Daha doyamamışlardı birbirlerine.

“Kalmak elimde olsa, sizden bir dakika ayrı olmak ister miyim ben?” dedi genç adam. Sesi titriyordu.

Oysa beraber olabilmek için nelere katlanıp, ne zorluklara göğüs germişlerdi birlikte.

Şimdi onları süreli de olsa ayrılık acısı sarmıştı. “Sayılı gün” diyorlardı etraftan. “Geçer, gider. Anlamazsınız bile.”

Saymakla hızlanır mıydı zaman? Hele uçup gittiğini düşündüğün saatler, yıl olmaz mıydı sevdiğinden ayrıyken?

Bir süre öylece hiç konuşmadan yürüdüler. Kadının içi acıyordu. Sanki bir yumru gelip oturmuştu boğazına. Sessizce haykıran hıçkırıkları onu boğuyordu sanki.

Neden sonra genç kadın önlerinde uzayıp giden yolun karla kaplı güzelliğine baktı bir an. Sokak lambalarının iyiden iyiye aydınlatıp güzelleştirdiği o muhteşem manzara onun yüreğini de aydınlatıvermişti birden.

“Canım” dedi. “Nasıl olsa ayrılığın sonu kavuşmak.” Işıl ışıl bir umut kaplamıştı birden içini. Üstelik bebeğinin kıpırtılarını da hissetmişti. Anne ve Babasına “üzülmeyin, yine hep beraber olacağız” der gibiydi.

“Öyle ya” dedi genç adam. “Biz birbirimizi böyle sevdikten sonra, ne eder bize bu ayrılıklar?”

“Git sen bitanem” dedi kadın. “Git. Biz seni bekleriz.”

Daha da sıkı sarıldılar birbirlerine. Kar yağmaya başladı yeniden. Sanki meleklerin kanatlarındaki pırıltılarla geliyordu üzerlerine o beyaz tanecikler. Böyle muhteşem bir kar yağışı görmemişlerdi daha evvel ve daha sonra da göremediler zaten.

İkisi de ferahlamıştı. İkisinin de kalbinde sebepsiz bir sevinç belirivermişti. Ayrılığı, hasreti değil, kavuşacakları günü hayal ettiler birlikte. O günle ilgili planlar yaptılar. O an neler hissedeceklerini, ne durumda olacaklarını konuşmaya başladılar. Kar iliklerine kadar ısıtmıştı onları.

Nasıl da kardeşti, nasıl da iç içeydi her şey. Hüzün, yerini kocaman bir neşeye, umutsuzluk da bembeyaz bir umuda bırakıverebilirdi bir anda.

Yürüdüler o uzun yolu. Bata çıka, el ele yürüdüler. Bu, onların beyaza çevirdikleri ilk kara kıştı. Son da olmadı.

O gece, doğmamış bebekleriyle birlikte birbirlerine sımsıkı sarılmış bu iki genç insan, aradan geçen onca yıla rağmen o güzel kış gecesini ve o büyülü kar manzarasını hiç unutamadılar.

Ve onlar, sevgiyle kurdukları, acılarla sağlamlaştırdıkları yuvalarında, bir zaman penceresinden, arada sırada o manzarayı seyretmekteler hala. Ve o karların üzerinde aşkla atan bir çift yürekti onlar hala.

Not: İyi ki varsın Dilekciğim. Ve iyi ki böyle bir oyun oynamaktasın hayatla.

Haydi Bir Not Daha: Karın üzerimdeki romantik etkisi geçip yeniden dellenmeden yazayım dedim. Ne güzeldi değil mi be? Çabuk terk etti bizi insafsız. Durun yine geliyormuş. Yaşasın.

• Önemli Not: Benim sevgili arkadaşım, biricik ikiz kardeşim, tatlı dilli, güzel yürekli Figenimin doğum günüsünü kutluyorum. Yeni yaşın sana hep güzellikler getirsin canım benim. Sana da şu güzel kar manzarasını hediye ediyorum. Bir tutam beyaz, bir tutam mavi ve bolca umut....