BAY MİNİ'Yİ TAKDİMİMDİR

Minicim sesleniyor akşam derinden.. ben de bilgisayardayım günlükçüm…

Anneeeee…
Efendim oğlum.
Ben seni çok seviyorum biliyon mu? (Aşk böcüğüm benim)
Biliyorum yavrum.. ben de seni çok seviyorum.
Ama, ben bu dünyada en çok seni seviyorum. ( Bu esnada, karton koliden otubüs yapma çalışmalarını da sürdürmektedir.)
Bu yaşlarda öyledir yavrum.. ana kuzususun daha.. benden daha çok seveceğin bir kadın olacaktır elbette. Hele bir büyü de.. (Anam, düşüncesi bile insanın canını yakıyor be.. sonra da bekle ki, kaynana gelini çok sevsin.. hadi canım sen de..)
Anneeee… sen o blogu bıraksan da bana yardım etsen diyorum. Bak burda canım çıktı. Zaten tekerlekleri de yapamadım. (Sanki Taksim – Şişli hattında toplu taşıma yapacan oğlum.. netçen ki tekeri mekeri.)
Ama yavrucum, o incecik kartondan tekerlek olmaz ki.. ben sana yarın, tekerlek benzeri bişey alırım onunla yaparsın. Hem bak teyzelerin, ağabeylerin senin için ne güzel şeyler yazmışlar.. gel birlikte okuyalım istersen.
Bırak anne yaaaa… onların Maxileri var.

İşte budur.. benim kıskanç Mini, sonunda ağzındaki baklayı çıkardı. Son günlerde, bir sıkıntısı vardı da ben anlayamadım.. aşk olsun teyzeleri.. siz Maxi’ye güzel yorumlar mı yazdınız.. çok ayıp..

Konuya değinmişken, sana bu Mini yavrusun çapkınlık maceralarından birini anlatayım da, sen de neşelen biraz günlük.

Günlerden bir gün.. hemen kapımızın önündeki parkta oyun oynamakta bu Mini kişisi. Daha güççümen bişey o zamanlar. Dört bilemedin Dörtbuçuk yaşlarında. Ben de pencerede nöbetteyim. Aabiiciği yanında ama olsun.. veletin bir de kaçma huyu var. Hatta bir gün, kendisi gibi hayta bir arkadaşıyla kafa kafaya verip, anneannesinin gözü önünde ortadan kaybolmuştu da.. saatlerce cümbür aile bunu aramıştık. Sonunda da diğer veletin babaannesinin apartmanında kurabiye yerken bulmuştuk.

Neyse efenim.. bu baktım koşa koşa eve doğru geliyor. Açtım kapıyı.. Bir hışım girdi içeriye. Odasına gitti. Çekmecesinde ne kadar kıyafeti varsa tek tek dağıttı. Kendi kendine “ yok bunlar olmaz” diye söylendikten sonra, gardrobuna ilerledi. Orada da küçük bir talan operasyonu yaptıktan sonra.. güzel bir kıyafet seçti ve giyindi.

Bütün bunlar olurken bana hiç bir şey söylemiyor.. ben de öyle bakıyorum.. bakalım sonu nereye varacak. Enteresan bir yavru olduğu için biliyorum var bir şey.

Sonrasında yatak odasına doğru ilerledi. Babasının parfümünden sıktı. Yüzüne traş sonrası sürdü. “üff yandı bee” diye söylendi. Saçlarını jöleyle havaya doğru dineltti. İyice bir süslendi bu. Hayır parkta toprakla oynamak için bu kadar süse gerek yok herhalde. Yine hiç konuşmuyoruz ama…

Artık işi bitti, kapıya yöneldi, tam çıkacak.. dayanamadım sordum.. “yavrucum nereye gidiyorsun.. niye bu kadar süslenip püslendin.”

Cevap aynen şöyleydi: “ Ya anne, şurda bi kız var da.. bana mektup göndermiş.. buluşmak istiyomuş.. bi gidiyim bakıyim ne diyo.”

Hönk!!! Nasıl yani ya?

Yaaa.. günlükçüm bu kadar da değil.. kızla buluşmuş.. artık ne konuştular ne yaptılar bilemiyoruz. Ama, bildiğimiz bir şey var ki: Kızın, öz be öz, hakiki Karadeniz’li olan babası, ertesi gün fellik fellik bizimkini arıyormuş. “Benim kızımı kim öptü?” diye önüne gelene soruyormuş. Yakalarsam mucuk mucuk yani..

Şimdi, ben “tuvalete giricen mi oğlum?” diye sorduğumda, “ayıp anne ya.. utanıyorum.. lavabo desene,” şeklinde kibarlık eden, ardından da kibarca “pırt” sesi çıkaran bu Mini kişisi bakalım tahmin ettiğimiz bir tipmiymiş diye ahanda yukarıda sosyeteye takdim edilmektedir.

Düzgün dur çocuğum. Kıpır kıpır etmesene yavrum. Ştttt… pırt yapma.. ne ayıp. Haydi gülümse bakalım objektife doğru...

Poz vermeyi beceremez anası gibi ama, idare ediver günlükçüm.