HİSLİYİM ELLEŞMEYİN

Sevgili günlük,

Sevdiklerimizle daha ne kadar birlikte olabiliriz acaba? Ne kadar vaktimiz kalmıştır geriye? Hepimizi o kaçınılmaz son beklemekte. Elimizde olanın kıymetini, onu kaybetmeden evvel anlayabilecek miyiz?

Gözünün önünde yaşanan hayatlar, bir bir bitmekte. Hep seninle olacak sandıkların bir bir yitip gitmekte.

Yaş otuz beş. Heyhat ancak uyanmakta İncegül kişisi. Her gün ne kadar değerli, hatta her an ne kadar… sevdiklerin servetin senin.

Eniştem gitti, daha bir ay olmadı.. evvelki akşam da yıllardır komşuluk ettiğimiz.. selamlaşıp, sohbet ettiğimiz komşu amcamız kalp krizi geçirdi ve göçtü o da..

Canım dayımı, çakır gözlümü kaybettik yakın zamanda. Dayıcım, yaşlanmayacak mısın sen hiç derdim.. yaşlanmadı. Gencecikti, aslan gibiydi. Göğsüne kütük mü ne düşmüş.. hastaneye götürdük.. önemli bir şey değildi.. biz iyileşip çıkar diye beklerken, alakasız bir şekilde kanser olduğunu öğrendik.. Gitti… hem de birkaç ay sonra..

Cemba kişisinin babası bizim çok ama çok sevdiğimiz büyük patronumuz idi. Biz onu bir bayram günü kaybettik. Geçen yıldı. Hiçbir şeyi yoktu. Sapasağlamdı. Ağrı kesici bile içmezdi. Bir gün grip oldu. Zorla hastaneye götürdüler. O illet hastalığa yakalanmıştı. Bir ay içinde göçtü gitti.

Cemba, askerdeydi. Cenazeye çağırabildik onu ancak. Ne zordu onun için. Canım kardeşim. Söylediği bir söz o kadar etkiledi ki beni. Ah.. dedi. Yanarım, 28 yaşındayım, bir kez bile babacığım deyip boynuna sarılamadım bu güne kadar.

İşte benim beynimde de şimşekler o an çaktı. Ya bir gün, biz de böyle söylemek zorunda kalırsak.

Geleneklerimiz gereği, babalarımızla mesafelidir ilişkilerimiz çoğunlukla. Bizim ailede de bu böyledir. Anneye yılışılır. Kucağına oturulur. Mıncıklanır, gıdıklanır. Ama baba, ağırdır. Otoritedir.

Gerçi her daim babamla rahat iletişim kurduk biz ama, sevgimizi de öyle çok fazla gösteremedik birbirimize. Bu anlayış her ne kadar yeni çağla birlikte değişse de eminim bir çoğumuz için bu böyle.

Dedim ya İncegül kişisi otuzbeşinden sonra uyandı bazı şeylere. Zamanın değerini, belki de azaldıkça kavradı.

Artık babama daha fazla sarılıp, öpüyorum. Eşime, çocuklara sevgisini daha fazla göstermesi için baskı yapıyorum.

Çocuklarımı, mümkün olduğunca şımartıyorum. Şımartmak derken, yanlış anlaşılmasın. Birlikte oyunlar oynamak, şakalaşmak, boğuşmaktan bahsediyorum.

Annemin kucağına yatıp saçlarımı okşatıyorum.

Kardeşlerimle bir araya gelip, geçmişten ve gelecekten konuşmak, gülüp eğlenmek için fırsatlar yaratıyorum. O koca kazıkları öpüp kokluyorum.

Sevdiğim insanları, mümkün olduğunca çok görmek, onlarla çok vakit geçirmek istiyorum.

Bir gün bunları çok özleyebilirim, ya da onlar beni çok özleyebilir. Ama vakit varken, geç kalmadan, yapılması gereken neyse onu yapmaya çalışıyorum.. Kendime anı biriktiriyorum ya da arkamdan kalanlara anı hediye ediyorum. Bunlar hep gülümsenerek hatırlansın istiyorum.

Ömrümün kalanını, kimseyi kırmadan ve kimseye kırılmadan yaşamak istiyorum.

Her gün, son günümüz olabilir kim bilir. Geriye bıraktığımız bir demet sevgi ve güzel anılar olsun istiyorum.

Çok şey mi istiyorum günlük?

Hayat dediğin, bir kelebeğin kanadına damlayan çiğ tanesinin ve de sevgi pıtırcıklarının, kuş kanadına konup, uzak diyarlara uçmasıyla oluşan, sepelemelerinin, gül kokularının, burnumuza kadar ulaşan yansımaları mı olmalıdır acaba diye düşünmeden edemiyor ve son paragrafa kadar sürdürdüğüm ciddiyetimi ahanda böyle bozuyorum.

Eee günlükçüm ben de böyleyim napiyim. Ben hayatı olduğu gibi kabul ettim, o da beni etsin öyle değil mi?

Hadi sarılıyorum, öpüyorum, gıdı gıdı sana günlüküm.