VAKA-İ MIRNAV

Günlükçüm, benim Mini, kedi alalım diye tutturuyor bu ara.

Yağmur teyzesi varmış ta.. ona yavru kedi verecekmiş te.. noooooolur anneymiş te.. hayır ben biliyorum, bir heves alıp, sonra tüm sorumluluğu bana yükleyecek. Zaten, kımıldamadıkları sürece sever benimki hayvanları. Hareket halindeyken asla yaklaşamaz yanına. Bir de bizim evde gündüz kimse yok ki oğlum. Kim bakacak hayvancağıza. Yoksa ben de çok severim hayvanları.

Aslında en önemli etken, koca kişisinin alerjisi ve Maxi yavrusun bronşit tehlikesi tabii ki.

Yağmur teyzesiyle gizli gizli yazışıyor bu deli Mini.. beni odadan çıkartıyor bir de. Sanki ben okumuyorum sonra değil mi?

Bir gün bahçeli bir evimiz olursa.. ki bunu çok istiyorum.. çeşit çeşit ağaçlar, çiçekler ve hayvanlarımız olacak inşallah günlükçüm. Minimin istediği de olacak o zaman.. bir sürü kedi..

Kedilerle, hatırlayabildiğim ilk tanışıklığım beş ya da altı yaşlarındayken olmuştu. Rahmetli babaannemin kocaman, güzel bir bahçesi vardı. Böyle bir çardak düşün şimdi. Üzeri asma yapraklarıyla tamamen kaplanmış. Üzümleri kokulu. Çardağın iki yanına renk renk çiçekler ekilmiş. Kayısı, şeftali, elma ve hurma ağaçları var hemen arka tarafta. Ortalıkta zıp zıp zıplayan bembeyaz tavşanlar ve sevimli kediler.

Düşün düşün.. küçük, yaramaz bir çocuksun. O çardakta oturmuş, bahçenin meyvelerinden yiyorsun. Önünde de bir sürü oyuncak. Oturup uslu uslu oynar mısın günlük?

Ben oynamadım bittabi. Zavallı hayvancıkları kovalamaya başladım. Sevmek için valla. Kötü bir niyetim yoktu. Tavşanlar çok hızlı, iyisi mi kedilerle başlayalım. Yavru kediciklerden bir tanesi kümese girdi. Ben de peşinden tabi. Sonunda bir köşede sıkıştırdım bunu. Kedicik, nasıl korktuysa artık, dişlerini çıkarıp, pençelerini kaldırdı. Öyle korkunç bir ifadesi vardı ki, tırstım elbette.

Ama yok, alıp sevmem lazım birazcık. Buna iyice yaklaşıp, kucaklama pozisyonu aldım ki, suratıma okkalı bir pençe atıp kaçtı. Ben ağlayarak babaanneme gittim. Düştüm dedim.. yemedi tabi ki. Bu olaydan sonra, epeyce bir süre kedilerden uzak durdum.

Yıllar sonra, benim ortanca kardeşim.. ki kendisi sıkı bir hayvansever olarak bilinir ve evinde şu anda bir su kaplumbağası beslemektedir… yavru bir kediyle eve geldi. Babam, evdeki, kanarya, saka, muhabbet gibi bilumum kuş çeşitlerini hatırlatarak, o kediye evde bakamayacağımızı anlatmaya çalıştıysa da, bizimki ben ilgilenirim baba, bişeycik olmaz baba, lütfen baba., nolur baba şeklinde yalaka bir söylemle, kendisini zar zor ikna etti.

Kedicik, ilk günler pek bi mazlumdu. Melun, mahsun öyle etrafını seyrediyor, arada sırnaşıp kendini sevdiriyordu. Gel zaman, git zaman, bizimkinin gözü açıldı. Evdeki hazinenin farkına varmaya başladı. Önce ufak ufak, ısınma turlarıyla, kafesleri yokladı. Sessiz ve derinden gitti. Herkesin daldığı bir sıra, babamın en sevdiği sarı kanaryasının kafesine saldırıp, yavrucağı telef edince, babam bohçasını eline verip, evden yolladı.

Hayvanceyizin de kabahati yok aslında. İçgüdüsel bir şey bu. Ama bunu benim kardeşe anlatamamıştık. O da anladı sonunda, bazı canlıların bir arada yaşamasının mümkün olmadığını. Tom ve Jery gibi, Tweety ve Sylvester gibi, Ahmet ile Yasemin gibi… gibi işte.

Hayatıma giren bir başka kedi kişisi de, hiç tanımadığım, ama tanışmak zorunda kaldığım bir sokak kedisi idi günlükçüm.

Bahçeli bir apartmanda oturuyoruz. Benim Maxi küçük o zamanlar. Bahçede, kendinden büyük çocuklar var. Onlarla birlikte oyun oynuyor. Ben de pencereden buna bakıyorum.Telefon çaldı, içeriye girdim. Çocuklara da tembihliyorum. Aman yavrum, dikkat edin Maxi’ye.

Sonra tekrar cama geldiğimde, gördüklerim karşısında şoka mı girsem ne yapsam bilemiyorum. Bir yandan da bağırıyorum. Maxiiiii, bırak çocuğum onu. Yapmaaaa.

Meğerse bu veletler, büyük bir pet şişenin altını kesip, zavallı hayvancığın başına geçirmişler. Benim merhametli yavrum da onu çıkartmaya uğraşıyor. Aç parantez, Mini olsa, hayatta bulaşmaz. Kapa parantez. Çekiştirip duruyor. Kedi sinirlenmiş, korkmuş, debeleniyor.

Bırak oğlum, ben geliyorum aşağıya, dememe kalmadı, çıktı kesik pet şişe. Kafasındakinden kurtulan kedi, can havliyle Maxi’nin bileğini ısırıp kaçtı. O arbedede, birkaç ta tırmık atmış yavruma.

Doktorun tavsiyesi ile kuduz olup olmadığını anlamak için, apartman bahçesinde bir ay boyunca, Maxi’yle birlikte baktık kediciğe. Bayağı da alışmıştık birbirimize. Sonra, herkes kendi yoluna gitti.

Bu arada kediyi bulabilmek için , mahalle mahalle gezdiğimizi, dört koldan arama ekipleri oluşturduğumuzu, önümüze gelene kedinin eşgalini verip, gördünüz mü, diye sorduktan sonra, bize deli muamelesi yapan insanları, hatta kedinin temsili robot resmini bile çizip, millete gösterdiğimizi hiç anlatmıyorum dikkat edersen.

Hayat, ilk dersi, bir kedi vasıtasıyla, o yaşlarda verdi oğluma. “İyilik yap, kötülük bul. Ama yine de iyilik yapmaktan vazgeçme.”

Velhasıl-ı kelam günlükçüm, kediler ilginç hayvanlar aslında. Bak benim bir de, kendi evimde beslediğim, Nanik kedim vardı ama, uzun bir hikaye. Onu da, daha sonra anlatırım sana.

Haydi selametle günlükçüm.