ÇOCUKÇA

Gül bahçesinde tomurcuktur çocuk. Yüreğimizi aydınlatan bir gülücük, ruhumuzu ferahlatan bir sözdür. Bir sarılma, sarmalamadır sevgi dolu. Hesapsız, çıkarsız masum bir öpücüktür. Çocuk her şeydir. Çocuk hayattır. Milyonlarca sayfaya sığdıramayacağın engin bir okyanustur çocuk. Kalbinde taşıdığın minicik bir damla. Ve mutluluğun resmidir çocuk.

Ve yüreğinde sakladığın mabedindir çocukluğun. Hayat seni hırpaladığında sığındığın. Kimselere dokundurmadığın. Herkesten, her şeyden sakınıp sakladığın.

Bu iki güzel sözcükle devam ediyor kelime oyunumuz. İşte burada toplaşıyoruz. Gelmek isteyen dostlara açık davettir.

Zamanında tazecik bir blogger iken, belki de daha kimselere ulaşamamışken sesim, yazmış olduğum çocuksu yazılardan iki tanesini düzenledim sizin için. Beğen beğen oku yani.

CANIMIN İÇİNDEKİ CAN

Haberi ilk aldığında belki şaşkınlıktan, belki sevinçten, kim bilir belki de kararsızlıktan afallarsın önce. Sonra için içine sığmaz olur. Heyecan, adrenalin, aşk belki de. Gerçek aşk.

Önce ilk kıpırtılarını duyarsın. O nasıl bir şeydir öyle? İçinde bir can taşımaktasındır. Senin vücudunda yeni bir hayat filizlenmektedir. Senin bir parçan, ama bambaşka bir yaşam.

Aylarca can cana yaşarsın onunla. Kimi zaman sıkılır, bitsin artık bu hamallık dersin. Lakin O, bir tekmeyle kendine getirir seni. “Ben bütün bu sıkıntılara değerim” der sanki.

Sonra o dışarıya çıkmak ister. Vakittir. Zamanı gelmiştir artık. O an öleceğini düşünürsün. Bir insan bu kadar acı çekiyorsa ancak ölüyordur diye düşünürsün. Sen böyle bir inanılmazın kolaycacık, hemencecik olacağını düşünmüş müsündür ahmakça?

Kolay olan, imkansız kadar anlamlı mıdır? Zorlar insanı en güzele erişmek. Zorlanırsın. Ama her şey bittiğinde aslında yeni bir hayattır ortaya çıkan. Senin bedeninden başka bir beden gelmiştir dünyaya. Bundan daha büyük, daha gerçek, daha güzel bir mucize olabilir mi?

Sonra kucağındaki minik varlığa bakarsın, bakarsın, inanamaz, bir daha bakarsın. Gülersin, ağlarsın. Allak bullak olup dağılırsın. Daha önce tatmadığın hazlar, daha önce bilmediğin duygularla karma karışık olursun. Bu dünyanın en kendine has kokusuyla kendinden geçer, kaybolursun.

Sonra toparlanırsın. Bu miniği dünyaya getirdin ve ona bu dünyada ayakta kalmasını öğretmek de senin görevindir. Senin artık dağılmak, parçalanmak, kaybolmak gibi lükslerin olamaz. İçinden geleni, omzuna alırsın.

Omuzlarındaki bu büyük, tatlı yükün ağırlığıyla daha da güçlenirsin. Kartalın kanatları, aslanın pençeleri ve bir güvercinin naifliği ile donanır, kadın olarak zaten çelik gibi olan sen, geçilmez olursun. Yıkılmaz olursun.

Artık onun hem meleği, hem koruyucusu, hem yol göstericisi, hem kılavuzu, hem yoldaşı olursun. Onun her şeyi olursun. O nasıl senin her şeyin olduysa.

Gözünün önünde büyüyen bir çiçek gibi büyür canın. Sen her anının şahidi olduğun halde inanamazsın. O senin minik bebeğindir ne kadar büyürse büyüsün. Oysa o farkındadır artık bebek olmadığının. Hatta senden daha fazla farkına varır. Kendi fikirleri, kendi duyguları, kendi doğruları, kendi yanlışlarıyla bir başka can olduğunun farkındadır artık. Ayakları üzerinde durmak için çabalayan bir ceylan yavrusu gibi çırpınmaktadır bebeğin. Önce sana, sonra tüm dünyaya büyüdüğünü haykırmak ister gibi.

Biraz acıtsa da kabullenirsin. Hatta gururlanırsın. Belli etmeden onu hala koruyup kollarsın. Sen onun her şeyi değilsindir artık ama o hala senin her şeyindir. Ve sen yaşadıkça öyle kalacaktır.


YENİDEN ÇOCUK OLABİLSEYDİM

Nefret ederdim “bizim zamanımızda” diye başlayan cümlelerden. Büyüklerin bizi kandırmak, yola getirmek için söylediği içi boş şeylerdi onlar.

Oysa şimdi çok özlüyorum “bizim zamanımızı”. Özellikle de çocukluk yıllarımı. Şimdi ben kuruyorum yavrularıma bu iki sözcükle başlayan cümleleri.

Onlar, günümüz çocukları bizim kadar şanslı değiller ne yazık ki. Evet bir dünya oyuncakları var. İşte bu yüzden bir oyuncak için aylarca mutlu olmuyor, ve onu nadide bir mücevher gibi saklayıp sakınmıyorlar. Bilgisayar başında sanal arkadaşlarıyla sanal oyunlar oynuyorlar. Bunun için saklambaç körebe dokuz taş oynamayı, düşüp kalkmayı, küsüp barışmayı, gerçek arkadaşların sıcaklığını bilmiyorlar.

Onları okul dönüşü anneleri karşılayamıyor kapıda. Sütün yanına yeni pişmiş tazecik kurabiye yiyemiyorlar. Arife gecesi başucuna yeni ayakkabısını koyup uyumuyorlar. Çünkü zaten her zaman yeni ayakkabıları oluyor. Bu yüzden bayramda alınan o bir çift ayakkabının ne kıymetli olduğunun farkına varamıyorlar. Bayram harçlıklarını biriktirip göçebe kurulan lunaparkta gizli gizli dönme dolaba binmenin ne zevkli bir şey olduğunu hiç yaşamadılar ve maalesef hiç yaşayamayacaklar.

Yine de çocuk onlar. Yine de mutlu olacak bir sürü şey bulabilirler. Çocuk olmak mutlu olmak demek değil mi zaten?

Umarım büyüdüklerinde, yani “yaşlıların dilini öğrendiklerinde” çocukluklarını tıpkı bizim gibi gülümseyerek hatırlarlar. Her halükarda ne güzel şeydir çocuk olmak.

Köşedeki fırının ekmek kokusunu.
Sıcak ekmekleri eve taşırken ellerimin yanmasını.
Kavanoz dibi gözlüklü şekerci amcayı ve onun nane şekerlerini.
Kocaman bir külah kaymaklı dondurmayı üstüme başıma bulaştırarak yemeyi.
Kasketin altından, çaktırmadan bizim misket oynayışımızı seyreden terzi amcaya el sallamayı.
Bahçeye lunapark kurup, mahalledeki diğer yavrulara bilet kesmeyi.
Kaptan amcanın bahçesine girip, zılgıtı yemeyi.
Ablaların konuşmalarını gizlice dinleyip ispiyonlamayı.
Erkek çocuklarla kavga etmeyi.
İp atlamayı.
Düşüp düşüp oramı buramı yaralamayı.
Sokaklarda it gibi koşturup yorulmamayı.
Horoz şekerini
Bayramlarda el öpüp harçlık almayı.

Canım yandığında rahatça bağıra çağıra ağlayabilmeyi.

Sonunda dayak bile olsa, yaramazlık yapabilmeyi.

Bayramlarda mahallemize kurulan göçebe lunaparkı
İçimden ne geliyorsa söyleyebilmeyi.
Kusura bakmayın çocuk işte kem küm şeklinde düzeltme yapılabileceğinden her haltı karıştırabilmeyi.

Çoooooookkkk özledim.