ÇİN İŞİ JAPON İŞİ

Son gündem konumuzu biliyorsun günlükçüm. Hani Divaaamız şu güççük Armağan’la evlendiydi ya. Sonra o güççümen bebe buna bir darbe vurdu da, yerle bir etti ya. Bir eli yağda bir eli balda, hiçbir derdi tasası olmayan, tuzunda bir gram nem dahi bulunmayan yurdum insanının tek sıkıntısı budur şimdilerde.

Şimdi ben bunları İbo Şov’da gördüydüm de, şok olduydum. Yok artık dediydim. Hani önce orada bir düğün yaptılar. Nedimesi de bizim Kadırgalı Seda Apla.

Benim bu ülkede İsmail YK’dan bile fazla gıcık olduğum kişiler bir araya toplanmış. Kıllık olsun diye oturdum seyrettim

Önce kafam kadar tek taşını gözümüze gözümüze sokaraktan, yaya yayıla şarkılar söyledi Bülent Abla. Sonra bunun yavuklusu da geldi. Sarmaş dolaş danslar edildi. On beşlik kızlar gibi süzüm süzüm süzülündü.

Seda Apla, almış yanına eski kırığı Pipisini, car car mahalle sohbeti etmekte. Pipisi gülme efektlerini üstlenmiş. Armağan da yazık kurbanlık koyun figürasyonunda.

Hele o pala bıyık İbo’nun halleri neydi öyle. Yahu milletin vekilliğine talip bir adam böyle yerle yeksan olur mu? Adama sormazlar mı sen beni böyle mi temsil edeceksin diye. O gece sormadı hiç kimse. Şak şaka şak şak.. alkış kıyamet.

Sonra sandıkta soran sordu gerçi de. Benim de hayretim tavan yaptı. Aslında adamceyiz, büyük bir fedakarlık örneği gösterip on sekizlik kızlarla bile gezmeyi bırakmıştı ya neyse.

Sonra bunlar gerçekten düğün falan yaptılar. Allah mesut etsin dedik milletçe. Pek bir sevindik. Bu çarpıklığa alkış tuttuk. Verdikleri mutluluk pozlarını boy boy duvarlarımıza astık.

Sonra bizim güççümen damat, boyuna posuna bakmadan, sen kalk, koskocaman!!!! Bülent Apla’ya çifte boynuz taktırt. Olacak şey midir? Elbette olacaktı. Ama bu kadar da çabuk yapılmaz be yavrum. Neyseki olay tatlıya bağlandı da, bu mutlu!!!! yuva dağılmaktan son anda kurtuldu çok şükür. Biz de millet olarak rahat bir nefes aldık. Tatlı tatlı uyumaya devam ettik.

Rezilliğin en son perdesi ahanda budur diye düşünüyorsan, dibin dibi burasıdır, daha aşağısı olabilemez diyorsan, çok yanılıyorsun günlükçüm. Daha neler görüp, neler yaşayacağız kimbilir.

İsmail YK’nın o müstesna şarkısını ilk duyduğumda, Nihat’ın program yaptığını öğrendiğimde, Özcan Seda’yı yerlere yatırdığında, bizim estetik güzeli mankenimiz, rol arkadaşı kadının dudaklarına yapıştığında, Gülben Hanımefendi, evinin kadını hatta yılın annesi ilan edildiğinde, artık budur nihayet, bundan da kötüsü olamaz ya demiştim. Ancak, gördüklerimiz, yaşadıklarımız, gelecekte olacakların teminatıymış maalesef.

Zaten kepazeliğe ceza kesmeyi bırakalı uzun zaman olmuştu. Lakin şimdilerde bunun ödülü olması insanın içine oturuyor. Budur benim derdim. Şimdi bu güççük damat, en iyi yerlerde söyleyip şöhretine şöhret katmayacak mı? Bu rezalet ona şan, şöhret, para, pul olarak geri dönmeyecek mi? Daha öncekiler için öyle olmadı mı? Eğer öyle olmazsa, ben bu ülkeyi hiç tanımıyorum deyip, susarım.

Bu da son perde işte. Şimdilik tabii ki. Bir sonraki kepazeliğe kadar bunu hazmedebilmeyi umalım günlük. Ya da hazmetmeyelim ne bileyim. Artık midem kaldırmıyor bazı şeyleri.

Mide deyince aklıma geldi. Geçen akşam oturmuş mis gibi yemeğimizi yiyoruz. Benim koca yüzüme yüzüme bakaraktan şöyle seslendi:

-Yahu hatun, suşi olsa da yesek.
- (Hönk!! Yesene mis gibi fasulyeni işte, ne suşisi?) Sen suşi mi yiyorsun?- Tokyo’da yemiştim birkaç kere.
- (Al ikinci Hönk!! Adamla görüşemiyoz ya fazla. O arada dünyayı geziyor demek.) Anaa sen ne zaman gittin ki Caponya’ya?
- Yok be güzelim. Tokyo Restaurant diyorum.
- Heeee.. ben de Barselona’ya gidiyorum o zaman. (Viva İspanyaaa..)
- He he he çok komik!!!!
- Nasıl yiyon ki o iğrenç çiğ balığı ıyyyk.
- Şimdi onu böyle üç kere çiğniycen, sonra yutucan. Seremonisi var kızım.
- Tabii.. zaten biraz daha çiğnesen yutamayıp kusarsın.
- Heee.. ne anlarsın sen. Çiğ köfteyi löp löp yutarsın ama.
- (Adam, bizim caaaanım çiköfteyi elin çiğ balığıyla kıyaslıyor ya, ona gıcık oluyorum.) Sen o pilavı niye öyle tık tık, civcivin yem toplaması gibi yiyosun? (E fenalık geldi.)
- Japonlar gibi yiyorum işte.
- (Ruslardan sonra Caponlara taktı adam ya.) Hangi Japonlarmış bunlar.
- Çatal kullanan Japonlar
- He he çok komik. ( Bütün kötü esprileri sen mi yapacan İncegül kişisi.)
- Anneeee ben bu yemeği yemiycem ya. Sosis yapar mısın bana. (Haydaaa.. bi daha size yemek yapanı var ya.)
- Miniiii o yemek yenecek. Yok sosis mosis. Hem bak çok faydalı. (Hem de,o fasulyenin bedenini, kılından kılçığından temizlemek için ve dahi pişirmek için kaç saat uğraştı bu garip anan haberin var mı? Pişmedi mi pişmiyor meret.)
- Anne şuşi de çok faydalı. Ben sana zorla yedirsem hoşuna gider mi?

Ya.. de gedin. Baba oğul taktılar bu akşam suşiye, Caponlara.

Ne diyim günlük işte. Ben biraz Capon turist olmak istiyorum aslında. Elimde makine, otun potun fotoğrafını çeksem. Gözlerimi kısıp, önüme gelene “Ver is di Sultanahmet yeee” diye sorsam. Öyle Capon Capon baksam olana bitene, hiç bi şey anlamasam. Her şeyden habersiz yaşayıp gitsem diyorum bu ara. Olabilir mi? Ne dersin günlükçüm?