BENDİNE ZİNCİR

Hayat garip... Vefasız, nankör aslında. Bazen var olduğunu sandığının aslında hiç olmadığını anlayıp soğuk bir duvara çarpmak gibi. Bazen aslında olmadığını düşündüğün şeylerin gerçekliğine uyanıp başka bir duvara çarpmak…

Kalbini boşa yorduğunu hissetmek acıtır insanın canını. O zaman toprak taşımaz bedenini. O zaman çağırır deniz en karşı konulmaz sesiyle. O zaman denize koşmak ister ruhun… Hafiflemek, dalgaların köpüğüne bırakmak kendini. Ve sen ruhunun sesine ses vermek istersin. Ona uymak, onun gibi hafiflemek...

Eğer kırabilirsen zincirlerini…

“Okudum, bitti bütün yazılmış öyküler, yenilerini yazmalıyım artık” dedi adam.
“Ömrümde kimseden nefret etmedim, ama eğer istersen, senden edebilirim” dedi kadın.

Sustu adam, sustu kadın.
Gitti adam, kaldı kadın.
Bitti sevda, yandı kadın.

Koptu eller, acıdı yürek.
Kızıl bir gelincik gibi kanadı yürek.

Gel deseydi; bir gölge gibi giderdi peşinden adım adım.

Gel deseydi; sadece bir gölge olmaya bile razıydı kadın.