BANA BİR MASAL ANLAT ABİ

Gecelerden bir gece günlükçüm. Sıcaktan erimek üzereyiz ama, Minicimle onun küçücük yatağını paylaşıyoruz. Malum mıncıklaşma, oynaşma, gıdıklaşma ve masal saatimiz.

Anneeee biraz da şurdan gıdıklasana. Ya ısır anne kollarımdan. Gıdımdan öpseneeee, şeklinde yönlendirerek kendini yoğurtmakta Mini kişisi. Dişler dökülmüş, ameliyattan sonra da kilo alınmış olduğundan pek bir sevimli görünüyor suratı.

Anneeee komik masal anlatsana. (Yavru bilmiyo tabiiii ben onları bi tarafımdan uyduruyorum. Ha deyince olmuyor ki.)

Başlıyorum Minicim. Bak bi tane anlatırım ona göre. ( Hayır bu yavru uyuyana kadar beş altı masal istiyor da o bakımdan. Hazır masal anlatılıyorken mesaj da vermek gerekmez mi? Gerekir gerekir. Mesaj kaygılı bir anneyim ben.)

Bir varmış bir yokmuş. İki tane davşancık kardeş varmış. O kadar iyi geçinirlermiş ki. Hiiiç kavga etmezlermiş. (He bu arada, bizim Maxi de odada. Bilgisıyırın başında.) Maxiiii kıkırdamasana. Komik bişey mi söyledim ben şimdi.

Mesela televizyon mu seyredecekler. Abi davşancık kardeşine:
“Canım kardeşim, seyretmek istediğin bir şey var ise, hemen açayım. Lütfen söyle.” Dermiş.

Kardeş davşancık cevaben:
“Ağabeyciğim ağabeyciğim, benim düşünceli ağabeyciğim. Sen istediğin spor programını seyret. Ben sana mani olmak istemiyorum hiç.” Diye karşılık verirmiş. (Bu sefer Mini kıkırdamaya başlamıştır.)

Abi davşan ısrarla:
“Hayır benim sevgili biricik kardeşim. Sana hemen bir çizgi film kanalı bulacağım. Yeter ki sen mutlu ol.” Dermiş. (Bu esnada gülüşmeler hızlanmaya başlamıştır bile.)

Diyelim ki bu iki kardeşçik bilgisıyırla oynayacaklar. Abi yine kardeşini sevgiyle okşayarak:
“Biricik, kıymetli kardeşciğim. Gel sen istediğin oyunu aç ta oyna lütfen. Bak çok kırılırım.” Diye kardeşine bırakmak istermiş bilgisıyırı.

Kardeşi küçük davşancık ta aynı sevgi dolu ses tonu ve melül bakışlarla abisine:
“Hayır ağabeyciğim. Bunu yapamam. Senin istediğin oyunu açalım. Sen arada lütfedersen, ben birazcık oynayabilirim yüksek müsaadenle.” Diye yanıt verirmiş. (Bu arada Mini ve Maxi efendiler, gülmekten kırılmaktadırlar. Hayır, gayet ciddi bir masal bu. Niye gülüyonuz diyorum. Gülmekten cevap veremiyorlar ki. Devam ediyorum.)

Kardeş davşanın acıktığını hisseden abi davşan hemen mutfağa koşar, ona kendi elleriyle yemekler hazırlarmış.
“Canımın içi, güzeller güzeli kardeşciğim, sanırım acıkmışsındır. Annemiz malum bize yemek bulmaya ormana gitti. Onunkiler kadar iyi olmasa da sana yaptığım bu naçizane yemeği umarım beğenirsin.” Dermiş ve kendi elleriyle onu doyururmuş.

Kardeşi minik davşan da:
“Aman benim canımdan da değerli, biricik ağabeyciğim, sen ellerinle bana bu güzel yemekleri hazırlamışsın. Ben nasıl beğenmem. Ellerine sağlık. Benim canım ağabeyciğim.” Şeklinde minnetini bildirirmiş. (Bu deli yavrular, niye gülüyor ki bu kadar. Maxi yerle yeksan oldu. Mininin kahkahaları mahalleyi inletti. Demek ki bu çocukların mizah anlayışı farklı.)
İşte bu iki kardeş davşancık böyle mutlu mesut yaşarlarmış. Masal da burada bitmiiiiş.

Miniiii hadi oğlum kes artık fingirdemeyi de uyu.
Maxiiii sen de kapat o zımbırtıyı. Yeter oğlum. Yahu yeter.. gülüp durmayın. Masal bu masal. (Ama masallar gerçek olsaaa)

Hemen bir sonraki gece. Bu sefer bizim yatakta Mini efendiyle sarmaş dolaş olmuşuz. Saçımı, okşama süsü vermek suretiyle, yolum yolum yolmakta.

Anneeee masal anlatır mısın? Komik olsun ama.

(Bilgisayar yüzünden birbirlerine girmiş olmalarının üzerinden, henüz çok bir zaman geçmemiş olduğundan konuyu bağlamanın tam sırası.)

Şimdiiii iki tane kardeş ayıcık varmııış. Bunlar bilgisayar yüzünden kavga etmişler. Anneleri de pek sinirlenmiş ve bilgisayarı tahta kulübelerinin camından aşağı fırlatıvermiiiiş.

Anne yaa uykum çok geldi. Masal anlatma bu gece. İyi geceler annecim. (İşine gelmedi dimi, seni tek dişi kalmış, tombik canavar.)

Haydi iyi uykular yavrucum.

Ve gecelerden Cumartesi gecesi. Delikanlı oğlum birkaç gündür tatilde. Mini yavrum krizde. Ağabeyciğini çok özlemiş. Sabahtan beri otu potu bahane edip gözyaşı dökmekteydi zaten. Ateşi yükseldi. “Başım ağrıyooo… beni hastaneye götürün, ölüyorum.” diye çığlık atmaya başladı. Hemen hastaneye gitmeye karar verildi.

Daha evden çıkalı bir-iki dakika olmuştu ki, cep telefonu istedi. Ağabeyciğini aradı bizimki. Ağlayarak, “çabuk gel abiiii, ben çok hastayım.” şeklinde nazlandı. Durum, anlaşıldığı üzere tamamen psikolojik olduğundan, hastaneye gitmekten vazgeçildi. Biraz gezildi. Dondurma lüpletildi. Eve dönülüp, yatağa girildi.

Minicim, sana masal anlatayım mı oğlum.

Yok anne, uyumak istiyorum. Sabah çabucak olsun. Abim gelsin. Hem o gelince komik masal anlatır bana.

Ama, biricik, kıymetli, sevgili ağabeyciği sabah ta gelmez. Pazar gece yarılarına kadar uykusuz beklenir… ki bizimkinin uyku saati bayağı erkendir… dayanılır dayanılır da ancak on bir buçuğa kadar dayanılabilir. Sonra uykuya dalınır.

Ağabey davşancık gece yarısını biraz geçerken teşrif ederler. Lakin kavuşma anı sabah olabilmiştir ancak.

İşte günlük. Kardeş olmak böyle bir şey. En çok kavgayı onunla edersin. En çok ona kızar, en fazla onu kıskanırsın. Oyuncaklarını, odanı ve hatta anneni onunla paylaşmak zorunda kaldığın için biraz öfke duyarsın. Ama en çok ta onu seversin. Ona güvenirsin. E demek ki en çok ta onu özlersin.