DELİ DELİ GÖBEĞİ PİERCİNGLİ...

Ruh sağlığın nasıl günlük bugün,

Beni sorarsan manik depresifim ben herhalde günlükçüm. Sevgili Nimet daha iyi bilir ama, sanırım öyleyim. Bu iyi bir şey mi bilemiyorum. Ya çok hastayım, ya da çok sağlamım ben.

Birkaç gündür böyle bir durgunluk, karamsarlık bi bişeyler. İçimden yazmak bile gelmiyor, düşün.. o kadar yani. İşte dedim, eyvah.. bunalıma giriyorum. Ama zınk. Kendime gelmiş bulunuyorum şu saat itibarıyle.

Ya insan bir kararda durur değil mi? Bir halden diğerine geçmek azıcık zaman alır. Beş dakika önce zırıl zırıl ederken, akabinde kahkahalar atılmaz ki. İşte az evvel bir sinir krizinden çıkıp, diğerine giriyordun. Ne haçan ebleh kurbağa gibi, saf saf etrafı seyreylemeye başladın.

Köyden gelen, akraba yavrularından biri bir gün, “bu incegül apla da ne güldürükçü heee..” demişti. Halbuki ben o gün bunalımın dibine vurmuşum. Ne güldürükü be, gülmeye dermanım yok sanıyordum. Meğerse ben farkında olmadan bunalımdan çıkıp, komikçilik yapmaya başlamışım. O kadar yani.

Bir de bizim mahallenin delileri, pek severler beni. Valla bak, ne gülüyon? E hacı hacıyı tekkede, deli deliyi dakkada..malum. Hasbi, hep yolumu keser “apla naber apla” diye hal hatır sorar. “ paran var mı apla” diye mali durumumu kontrol eder. Ama geçen gün çok ayıp etti. “Apla bi kere öpiiiim mi? lütfen apla bee.” (buradaki öpmek, benim koyduğum soft bi kelimedir ki kendisi, şu anda yazamıycaam başka bir sözcüğü, yol ortasında alenen telaffuz etmiştir.) İlk ahlaksız teklifimi de Deli Hasbi’den almış bulunmaktayım. Hayırlı olsun.

Lakin, öyle dolarlar molarlar yok işin ucunda. Baht olmayınca başta, ne kuruda biter ne yaşta, demişler. Elin hatunlarına holding patronu, yakışıklı adam, bize de mahallenin delisi Hasbi.

Bu Hasbi kişisi günlerden bir gün anneme gelmiş kapıya. Benim orta kardeşi soruyor. O zamanlar biraz daha iyi durumda Hasbi. “O, benim arkadaşım, sinemaya gidecez,” diyor. Yakın görüyor kendine yazık bizi. Neden ki acep? Neyse annem diyor ki “ o yok oğlum evde. İşe gitti çalışıyor.” Benim canım annem, hiç kimseyi sınıflandırmaz. İnsan, insandır onun için. Kimseyi de kırmaz mümkün olduğunca. Meleğim benim.

Neyse bunlar kapı önünde başlıyorlar muhabbete. Hasbi evlenemediğinden yakınıyor anneme. Annem de olur çocuuum olur, niye olmasın, daha gençsin filan diyor. Bütün bunlar olurken ben de içeride Maxi ile oyun oynamaktayım. Gülüyorum da bir yandan konuşmalara. Tam da bu sırada Maxi su istiyor, ben mutfağa doğru su almaya gidiyorum. Odadan çıkıyorum.

Sevgili anneciğim, sultanların sultanı, N.sultan beni görüyor. Hasbi’ye dönüyor ve “e bak bu kızı veriyim sana, beceriklidir, güzeldir de.” Diyor. Ben şoklarda, öylece kalakalıyorum. Maxi bağırıyor içeriden. Anneeee şu ittiyom beeen.

Yazık yaaa.. deli meli.. aklı kalacak şimdi... e aklına düşecek, bu kızı bana verecekler diye. Aşık maşık olacak. Yazık anne yaaa…

Hasbi şöyle bir bakıyor. İnce ince süzüyor beni. “yok teyse istemem ben bunu, küçük bu küçük, sen başka kıs bul bana”diyor.

Nasıl yaaaa?…..

Hadi günlük görüşürük yine.