RESİMDEKİ GÖZYAŞLARI

Evde komple bir toparlama halindeyim bu günlerde günlük. Yazlık kışlık işleri, bahar temizliği falan filan işte..

Albümlerdekilerin haricinde bir çanta dolusu fotoğraf var. Onları düzenleyip, tasnif edeyim dedim akşam.

Bir de severim bu işi yapmayı. Hüzünlü, neşeli, sıcak, acı, tatlı.. karışık biraz. Bir dünya anı.. yarım ömrün özeti.

İlkokul 2. sınıfta çekilmiş bir resim. Yaklaşık 30 yıl önce. Siyah beyaz. Zaten önlüklerimiz de siyahtı ya.. Okulun merdivenlerindeyiz. Kimimiz oturmuş, kimimiz ayakta. Ben en arkada ayaktayım. Gözler fıldır fıldır. Işıl ışıl. Canım öğretmenim. İlk aşkım. Sonraki yıl başka bir okula tayini çıktığında, ağlamaktan gözlerim kan çanağı olmuştu.

Bütün arkadaşlarımın ismini tek tek hatırlayıp, kendime de şaşırdım. Sonra bu anı yaşamıştım ben.. çok uzun yıllar önce diye öylece baktım. Gerçekten ben miyim bu cin gibi bakan, neşeli çocuk.

Arada sırada, fırlayıp dışarıya çıkan, beni hayata yeniden döndüren o kız çocuğuna uzun uzun baktım.. sonra diğer fotoğrafların arasına özenle yerleştirdim. Onu kaybetmek istemiyorum. Hep bir yerlerde yaşasın istiyorum.

Aynaya baktığımda, sanki her zaman böyleymişim, şeklim şemalim buymuş gibi gelir bana. Yani hayatıma, iki çocuk annesi, otuz beş yaşında bir kadın olarak başlamışım, hep öyle yaşamışım ve işin daha garibi, hep böyle olacakmış gibi…

Garip bir ruh halidir benimki.. bilmem başkalarına da olur mu..

Ama, fotoğraflar.. işte onlar sana her şeyi hatırlatır. Unuttuklarını, unutamadıklarını, belki de unutabilmeyi dilediklerini.. ya da hiç unutmak istemediklerini.

Fotoğraflar sana anlatır, bir geçmişin olduğunu.. bu güne nasıl ulaştığını. Bulup sonra yitirdiklerini.. Kazandıklarını, kaybettiklerini.

Karşında oturan o kocaman delikanlının bir zaman minicik bir bebek olduğunu, senin kucağında nasıl da büyüdüğünü görüp, sevdanı katlarsın.

Nereden, nerelere geldiğini ya da nereye gideceğini anlarsın.

Bir zaman fotoğraf çekmeye merak sarmıştım ya.. o dönemden kalma, bir sürü resim var elimde. Askerler, manzaralar, taş toprak.. bir de kendim tab etmiştim bunları.. karanlık odalarda. İşte bu da başka bir boyut şimdi.. şu kağıt parçaları olmasa, unutup gitmiştim çoktan.

Fotoğraf çantasının içinden bir sürü nazar boncuğu çıktı. Maxi’nin bebekliğinden kalma maşallahlar bile var içinde. Benim çılgın yavru Mini kişisi, alıp onların hepsini, orasına burasına taktı. Boncuklu deli.

Oğlum, o kadar nazarlık takılır mı? Bir tanesi kalsın, diğerlerini çıkar.
Yok anne kalsın onlar.. çok nazar değiyo bana..
E bir tanesi korumaz mı ki seni ? Tövbe tövbe ne nazarmış böyle..
Anneee, zaten havuza gittiğimizde bana balık gibi yüzüyo demiştin ya..
Eeeeeee?
Ben de kafamı yarmıştım hani.. dikiş atmışlardı bi ton.
Ne yani ben mi yardırdım senin kafanı.. ben sana havuzdan kendi başına çıkma dememiş miydim? Hem kafan değil gözünün üstüydü ve topu topu 3 dikiş atılmıştı. Üstelik te sen hastaneyi ayağa kaldırmış, zavallı doktorun meslek hayatına son verme kararı almasına sebep olmuştun.
Ama işte senin nazarın değdi bana. Şimdi ben bu boncukların hepsini takarsam nazar değmez. Öyle işte anne.. ben 23 Nisan’a giderken de takıcam bunları.
Allah iyiliğini versin emi çocuğum. Yine güldürdün beni.

İşte böyle günlük, ne kadar şanslıyım ben. Hüzünlenip ağlamama fırsat bırakmayan bir dünyam var.

Not: Tüm çocukların ve içimizdeki çocukların bayramı kutlu olsun. Güzel vatanımızda her gün bayram olsun.