CANIMDAN CAN KOPTU...GELİP CANIMA KONDU...

Önce ilk kıpırtılarını duyarsın. Yarabbim o nasıl bişeydir öyle. İçinde bir can taşımaktasındır. Senin bi parçan, ama bambaşka bir can.

Sonra o dışarıya çıkmak ister. O an öleceğini düşünürsün. Bi insan bu kadar acı çekiyorsa ancak ölüyodur diye düşünürsün. T&S bile insanı bu kadar terletmez kardeşim dersin içinden.

Ama herşey bittiğinde aslında yeni bir hayattır ortaya çıkan. Senin bedeninden başka bir beden gelmiştir. Dünyada bundan daha büyük, daha gerçek, daha güzel bi mucize olabilir mi?

Sonra kucağındaki minik varlığa bakarsın..bakarsın..inanamazsın bi daha bakarsın. Gülersin..ağlarsın..allak bullak olup..dağılırsın.

Sonra toparlanırsın. Bu miniği dünyaya getirdin ve ona bu dünyada ayakta kalmasını öğretmek te senin görevindir. Omuzlarındaki bu büyük tatlı yükün ağırlığıyla daha da güçlenirsin. Kartalın kanatları, aslanın pençeleri ve bir güvercinin naifliği ile donanır, kadın olarak zaten çelik gibi olan sen, geçilmez olursun..yıkılmaz olursun.

Artık onun hem meleği hem koruyucusu hem yol göstericisi herşeyi olursun. O nasıl senin herşeyin olduysa...

Sonra bi gün gelir bakarsın ki senin canın büyümüş. Kendi duyguları kendi fikirleri oluşmaya başlamış. Daha da sonra kendi ayakları üzerinde durmaya başlamış. Sen artık onun herşeyi değilsin.

Biraz acıtsa da kabullenirsin. Hatta gururlanırsın. O yine de sorarsa sana, söylersin. Fikir verirsin. Belli etmeden onu hala koruyup kollarsın.

Sen onun herşeyi değilsindir artık ama o hala senin herşeyindir. Ve sen yaşadıkça öyle kalacaktır.